Sakrament.

[Karma]

I chociaż jesteś jak ten płatek śniegu,
który wylądował mi na języku, apostrofo
- to wszędzie wokół panuje pustynia.

Choć moknę.

[eka]

jesteś jak ten płatek śniegu,
który wylądował mi na języku, apostrofo

Jak dla mnie to kwintesencja tej miniatury. Symbolika trafiająca w samo sedno, bez moknięcia i pustyni.

[Karma]

A dla mnie, on sam - nic nie znaczy.
Bo niby o czym jest ten dwuwers?

[eka]

A dla mnie, on sam - nic nie znaczy.
Bo niby o czym jest ten dwuwers?

Jagodo, Marcinie - spójrzcie na tytuł i zastosowane obrazowanie.

[Karma]

Dalej nic nie widzę

[biegnąca po fali]

Marcin. O przyjęciu sakramentu jest ten wers. Reszta to takie tam Twoje te... no.

[eka]

Jego wiersze, Ewo, po prostu dla maluczkich mają być niewytłumaczalne : )
Podejrzewam, że dla osiągnięcia tego celu, wmawia sobie, że ich też nie rozumie

[Karma]

Niewytłumaczalność, podobnie jak mój charakter, to długofalowa strategia marketingowa.
Tak długo nikt nic nie rozumiał z tych moich słów - choć same czasem intrygowały - że kiedy zacząłem pisać bardziej zrozumiale, to wiecie...

Podobnie jak wymyślenie Jagody, żebyście mieli kogoś, dzięki komu możecie mnie lubić. Na zasadzie: kawał chuja, reszta dziada. Ale Jagodę ma fajną hehe.

A co do wersu, to kwestia tego - co jest tym sakramentem.
I o tym z kolei mówię ja

[tabakiera]

Dla mnie całość jest ok, a w pierwszym i ostatnim wersie widzę ulubione przez Karmę kontrasty - tu pustynia i deszcz.
Te kontrasty w tym przypadku i w moim odbiorze, jeszcze w obliczu sakramentu, potęgują patos, uniesienie do granic możliwości, no ale mimo wszystko ładne i niebanalne.

Podejrzewam, że o miłości, ale wiadomo, zaraz się dowiem, że nic nie rozumiem.
Komentowanie to czasem nadstawianie tyłka do bicia.

[Karma]

Kiedy ja naprawdę sam nie wiem o czym jest ten wiersz.
Nie zastanawiałem się nad tym, pisząc go.
Także może i o miłości, nie znam się, nie wiem, zarobiony jestem