Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

OBRAZ w sobie mamy
wciąż się odbijamy
w cudownym ca
łunie

a co, jeśli lunie?

[eka]

A co, jeśli lunie?
Nigdzie nie pofruniesz.
Bo z deszczem, i łoskotem, niebo wielkie runie.
Zmiażdży wszystkie dachy. Sufity przebije.
Myśl zaskrzeczy, zgnije.

Pod nieczułym kijem.

[tabakiera]

Pod nieczułym kijem znowu boli tyłek
takie życie
taki los
mogę sobie płakać w głos
albo cicho w kącie szlochać
albo śmiać się klaskać w dłonie
mogę wszystko - i tak koniec
przyjdzie cicho i bezczelnie
trafi w ciebie trafi we mnie

[eka]

trafi w ciebie trafi we mnie – fakt
nie opinia twarda spacja
która budzi strach
lecz stale coś się kończy

i ciągle czas zaczyna
oddech wydech
rozkurcz skurcz
życie – urna

przekreślenia zaistnienia
wybierać nie nam
skąd dlaczego dokąd
narzucony stan

[tabakiera]

narzucony stan panieński
bom koszmara brzydka stara
no i zrzęda i niebieski
ptak

ptak niebieski kolorowy
do ożenku niegotowy
rak co chodzi wspak

będę siała mak

martwą ciszę wam wysieję
już wysiewam - to się dzieje
tylko nie wiem jak
zdzierżyć szumu brak

[eka]

Zdzierżyć. Szumu brak w pojęciu.
Jednoznaczny znak. Umiałam
(bo chciałam?) dzielić słuch na czworo.
A w nim, o zgrozo, monolit podprogowo.
Lecz dlaczego tak? I żeby tak aż?!
W dźwięk skuszono blask.
Doskonały.

Zaraz trafi szlag...
Zdzierżę ideały?
Krach.
Rzucam się pod grad.

[tabakiera]

Rzucam się pod grad i kule
lecą na mnie ja w ogóle
i w szczególe ich nie czuję
tylko strasznie się rymuje
bol ze światem a świat z lodem

a siniaki leczę chłodem

[eka]

A siniaki leczę chłodem, prawdę mówiąc, mimochodem.
Nie roztrząsam – kto i kiedy – polik zbarwił, obtłukł duszę,
jakoś sobie radzić muszę.

Świat zbyt piękny, by się wściekać, zemsty knuć. Kontakt urwać
i zapomnieć. Filozofii tu nie trzeba. A kiedy nie potrafię,
idę między drzewa.

Lub Dobrych zapraszam. Z rodu Jasnych, Mądrych.
Mała – mówią – luz!
Dobiec do nas zdążysz.

[jaga]

Dobiec do nas zdążysz.

jeśli się postarasz
wiec nie zwlekaj w dresy żwawo wskocz
i tu z nami słowną grę stocz

[eka]

stocz mi się z tej góry niczym śnieżna kula
nabieraj rozmachu
podskakuj na krawędziach podskakuj
tak przeskoczysz doły
nie czekaj na lato
bo się w nim rozpuścisz

czy duch chce być goły?