Scherzo ma non troppo

[Lucile]

niemoc.jpg

Nie namawiaj na miłość w tonacji durowej
na lśniącej politurze, chłodnej i bez rysy.
Głos podnosisz i rękę. We mnie cisza krzyczy,
kiedy ćwiczysz ten akord, który dudni w głowie,

a nocą pachnie piżmem. Nie dręcz klawiatury,
moich nut nie przyśpieszysz, więc graj piano, piano
- jej ciepło, biel i gładkość - całe moje wiano.
W tej tonacji molowej, nie podrap mi skóry,

Zgubiona w dźwięków ciżbie, rezonuję tonem
fałszywego odprysku, półnutą zdziwienia.
Na kimś innym ćwicz solfeż. Ciszej kamertonie

wyznaczniku nieczuły. A ty nuty zmieniasz,
choć krąg kwintowy zgodny, klawiatura milczy.
Zły instrument wybrałeś. Apetyt mam wilczy.

[eka]

Obraz rezonuje z dopracowanym 13-zgłoskowcem. Sonet, taki muzyczny.
Co prawda kamertonu nie widzę, ale rytm wiersza pod jego dyktando.

Przestrzeń centralna niewykorzystana celowo?
A w postaci przyciąga kapelusz, zdominował głowę, ciekawy chwyt. Wiersz odsłania, obraz ukrywa : )

[Lucile]

Każdy autor chciałby usłyszeć takie słowa, które (wg mnie) nie są tylko pochwałą, ale przede wszystkim zaczynem do dalszej pracy nad warsztatem; w moim przypadku malarsko-poetyckim.

Ewo, bardzo dziękuję.

Tak, obraz kompozycyjnie przemyślałam także w kontekście sonetu. W moim zamyśle pomiędzy instrumentem a damą - pianistką, muzą, czy tylko słuchaczką, interpretacja należy do widza - powinna wybrzmieć cisza, przestrzeń i dystans.

Serdecznie

[eka]

powinna wybrzmieć cisza, przestrzeń i dystans.

Są.
I niepokój.