Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

przystojnych islamistów lecz nie ortodoksów.
Zresztą - Allach nie patrzy i nie dba o chłopców!
No to sru - zaczynamy nasz taniec wisielczy
- powiszę ja na tobie, póki mnie nie zmęczysz.
Wiem dobrze, smagłe dłonie mogą cuda czynić...
A kto nie lubi cudów?
Tak?
jesteś bez winy?
Kamień rzucony we mnie jak bumerang wróci.

Ja nie wrócę do ciebie, a ty mnie porzucisz.

[Lucile]

Ty mnie porzucisz? Nie, Kubusiu, mój Puchatku
zostań proszę, dam ci miodku na ulubionym spodku.
W stumilowym lesie odwiedzimy przemądrzałą sowę,
a na dobranoc bajeczkę o tygrysku ci opowiem,
tę, którą dostałam od Kłapouszka w spadku.

[tabakiera]

od Kłapouszka w spadku dostałam balonik i dzbanuszek
ten bardzo stary prezent i przyznać to muszę
że wkładam i wyjmuję balon ze dzbanuszka
wspominając przyjaciół - Misia łakomczuszka
Krzysia oraz Prosiaczka. Łza się w oku kręci.
Bo nieważne, że pękło. tu liczą się chęci.



Lecz Kłapouchy nie słuchał. Wkładał balonik i wyjmował go z powrotem, szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu.

[eka]

(…) bo nieważne, że pękło, tu liczą się chęci
– wczoraj mi powiedziałeś. Czas szybciej się kręci
i kolorów nabiera. Ot, głupia nadzieja!
Przecież wiem doskonale, że wszystko umiera.
Ile razy wejść można do tej samej rzeki?
Świat leci niczym pocisk, kolor i smak zmienia,
to co było, runęło. Wpisze się w prawieki.

[Lucile]

Prawieki przeszły
lądy i oceany w niepamięć strąciły
kosmicznym kurzem wszechświat
omiotły sumiennie
nawet najbarwniejsze mgławice
tu i ówdzie gwałtownie wybuchające supernowe
o zagubionej we własnych małych sprawach
ludzkości nie napiszą
posłowie

[eka]

posłowie niech nam pisze samotność
ona wie
ona czuje
jak to jest być człowiekiem
stać jednocześnie
w środku i na zewnątrz świata

od początku do końca

[Lucile]

do końca tak niewiele czasu
może jeszcze zdążysz wyzłocić
krążkiem złotym zbyt
bladą dłoń
perlą się zimne krople chociaż
rozpalona skroń

nie ma uśmiechu w twoich oczach
więc już nie kłam
ja swoje przeczucia mam

[eka]

ja swoje przeczucia mam i ty masz też
nie od wczoraj
postawmy sprawę jasno – przecież wiesz
przyszła pora

spójrz mi w oczy bez strachu wręcz hardo
nie bój się tak trzeba
głośno to powiedzmy: starać się nie warto
dal straszna do nieba

utkniemy w szczegółach do legend atlasu
ty i ja
w prawdzie swej uparci
eksplorując nadmiary przestrzeni i czasu
ja lub ty
któreś z nas
świat zamyka w garści

[Lucile]

zamyka w garści
zamykasz w garści
zamykam w garści
ale z której
znajdzie drogę ucieczki

czy odgadniesz
zanim
światełko zgaśnie

[eka]

Świat(ełko) zgaśnie każdemu.
Świat czym może wycieknie.

Ważne to czy nieważne...
ile jego tajemnic
chcieliśmy w garści zmieścić?