Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

zlewa się piękno i groza z odwagą,
odwaga jest naga, poddajesz się nago
marzeniom o świecie pierwotnym i prostym
- bez czarnych kominów, bez przemów podniosłych,
bez słowa, lecz z gestem zwróconym do nieba.
tam klucz dzikich gęsi, tam szelestem śpiewa...
kto?
nie wiem, nie powiem, wiedzieć ci nie trzeba.

[eka]

Nie wiem, nie powiem, wiedzieć ci nie trzeba,
kto, gdzie, i w jaki sposób, słońca robi z chleba.
Planety tu jak kromki, a obrus przestrzenią,
niebieską lub czarną, jej wielkość się zmienia.

Oby był wciąż głodny, nie ustawał w dziele,
odpocznie, jak zawsze, w ostatnią niedzielę.

[tabakiera]

odpocznie, jak zawsze, w ostatnią niedzielę,
lud wierny mu w szopce posłanie pościele,
postawi baranka, owieczkę i wołu
i przyjdzie kolędy zanucić pospołu,
by potem nad grobem zawodzić okrutnie,
podzielić się jajem i żyć rezolutnie
i zgodnie z tradycją, wiarą, obyczajem.

ksiądz dzieciom cukierki i krzyże rozdaje.

[eka]

ksiądz dzieciom cukierki i krzyże rozdaje tak
jakby wiedział że każde doświadczy pospołu
radości i cierpienia. życiu dobremu brak
stałości – tłumaczy – człowiek nie jest aniołem

kiedy któreś z was grzeszy to diabeł się cieszy
gdy widzi krzyż ucieka
Bóg kocha dobrego człowieka
być złym to wstyd
przed Bogiem nie schowa się nikt

[tabakiera]

przed Bogiem nie schowa się nikt
- powiedziała mysz

a pod miotłę w tym czasie
Bóg się wsunął i ma się
całkiem dobrze w tej dziurze

Bóg przygląda się Chmurze
co nad miotłą się puszy
i ze śmiechu się dusi
i z radości się trzęsie

Bóg czy Chmura?

oboje
bo panują nad światem
nie panując nad sobą

spadasz?
a więc Bóg z Tobą

[eka]

(…) a więc Bóg z Tobą wiersze pisze? A może za Ciebie?

Miałby grafomanić? A skądże! Myśl mądrze.
Nie On wznieca wojnę.
Nie On na pięciolinii układa symfonię.
Nie za nas kocha i nie nienawidzi.
Nie On dzieci rodzi.
I nie wychowuje.
Nie zakazuje.
Nie przykuwa psa do łańcucha.
Czy śmieje się od ucha do ucha?
Zbiór rozmyty.
Nie wiem. Patrzę na rzekę. Mgły słucham.

[tabakiera]

Nie wiem. Patrzę na rzekę. Mgły słucham.
i nie zawracać mi proszę
kijem nieba.
Zajęta jestem liczeniem potencjalnych aniołów
i przymierzaniem skrzydeł.
najznakomitsze są te kłębiaste
znad samych Tatr
górne i chmurne
parne i duszne
w sam raz na moje barki i tuszę

ukraść je muszę

[eka]

ukraść je muszę – wszystkie myśli o mnie
w końcu zapewniałeś
ciebie nie zapomnę

no więc jak wspominasz i o jakiej porze
wieczorem czy rankiem
w domu czy na dworze

kiedy wycieraczki krople z szyb zbierają
lub może po północy
gdy wracasz tramwajem

warcząc czy śpiewając
pod Krzyżem Południa
często rzadko nigdy...

dowiem się
ukradnę

[tabakiera]

ukradnę?

nie muszę, bo mam za pazuchą
gdzie ciepło, gdzie miękko, gdzie się nie potłuką.

ukradnę?

a po co? przecież mam w rękawie.
będę chciała, wyjmę, już wyjęłam prawie,
ale po namyśle wepchnęłam głęboko.

niech tak siedzą sobie
i niech cieszą oko.

[eka]

i niech cieszą oko twoje
(czy tam nawet dwoje ócz)
i niech ci ich nie wykole
żaden wredny biały kruk

niech nie wchodzi w twoje słowa
żadna nudna chuda sowa
żadna małpa nie przedrzeźnia
niech twa skrytość będzie przednia

żaden temat nie rozprasza
żaden dureń nie utrąca
i niech drzemią znaczeń roje
i niech cieszą oko twoje