Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

rozliczę ciebie z wysoka
i jak zawsze hardo
nawet kiedy zdechniesz
rozpiszę w epitafium
résumé mojej wzgardy

za słabość
kiedy w pysk trzeba walić
za koc za chleb wiadro żytniej kawy
za łzy
że los im niełaskawy

a to wróg przed drzwiami
nam mosty palić mur wznosić
idioto
nie jesteś Polakiem
możesz zostać z Kurdem
zamarzniętą szmatą

[tabakiera]

zamarzniętą szmatą ci byłam:
sztywniałam, zatem nie myłam.
pragnęłam, ale milczałam.

być może szmatą zostałam
dla ciebie, lecz wieści mam smutne:

lepiej być szmatą, niż trutniem.

[eka]

Lepiej być szmatą niż trutniem, królem bezczynności.
Być tylko czekaniem? Och... przyznaj, tracisz.

Eros zniesmaczony.
Arystyp się odwraca.
Bądź wierny.

Nie odchodź od żony.

[pallas]

Nie odchodź od żony,
bo ślady na piasku
tracą kontury,

a Ty,

jedność osoby.

(pozwolicie, że się dołączę )

[eka]

(Fajnie!

jedność osoby to byt bezproblemowy
a jedność osób dwóch
to po prostu cud

na chropawym świecie
pod dobrem i złem
przedziwna enklawa

jeden uśmiech
jedna łza

ty i ja

[tabakiera]

ty i ja i ona, on,
lepszość cudzych mężów, ton
nadawany przez zazdrości.

drogi Józiu, albo pościsz,
albo wracasz do alkowy.

bo pod oknem czeka nowy
ład.

Ziutek zbladł.

[pallas]

(Podobają mi się twoje wersy i użyte słowa, które ciekawie można zinterpretować; choć pewnie nie ma tu na to miejsca)

ty i ja

pokażesz mi krzyż
ja - puste kajdany

naciśniesz hamulec
kosmopolita - to ja

na rozstajach dróg

rozlana cykuta
dysputa ojców
ofiarowana lampa

pociągasz za sznur
pędzę przed siebie

na rozstajach dróg
czarny toczy się wóz

podamy sobie ręce

ty i ja

[eka]

Ty i ja. Ziutek zbladł. Obraz spadł. Widać strach.
Wicher kąsa, zimno wstrząsa. Józek w płacz.
Biedny gach, stracił dach.
Wrócił mąż.
Syczy wąż, zazdrość kąsa.

Stąd i Stamtąd stały ląd.
Skąd ta pewność, skąd?
Zdrada żre jak trąd.

[pallas]

Zdrada żre jak trąd.
Zadra jak prąd
kopie i mruga,
przywoła kruka.
Wydziobie oko
w stylu rokoko.
Pofrunie do parki,
ślepa przetrąca karki.

[eka]

Ślepa, przetrąca karki, śmierć.
Gdzie może, tnie nożem
chwili sens.

Świat tonie w pytaniach,
teorii nie wzbrania,
multum ich.
Wybierz jedną z nich.
I niech da znów siłę,
aby lepiej być.

Powiedz mi, co czujesz,
gdy obok poluje,
wiecznie młoda śmierć.