gałganiara

[4hc]

przemyka zaułkami
zgarbiona pcha wózek
puszkom nucąc kołysanki
dla straconego dziecka

nie istnieje póki się nie zbliży
a każde spotkanie będziesz chciał odespać
pewnie przez kołysankę którą puszkom nuci

podstarzała gałganiara przemyka po bramach
sypia gdzieś w parku skąd przeganiają ją
dzieci i złe słowa

kiedy zmęczona ucieknie z miasta na chwilę
odlecą żurawie przepłoszone z łąki
i drzewa znowu zrzucą liście
kilka wplącze się we włosy

jesień to stara gałganiara
ciągle przeganiana z miejsca na miejsce
zbiera po nas puszki i cichutko śpiewa
kołysanki dla straconego dziecka

[eka]

Klimatyczny, urokliwy wiersz, z niespodzianką w poincie. Bardzo mi się podoba.
Ciut prywaty. Jako pacholę, ledwo odrośnięte, na pytanie: Kim chcesz być w przyszłości? - odpowiadałam: emerytem : )
Mam więc zupełnie inne podejście do pani gałganiary.

[Wszebor]

Ten wiersz podoba mi się emanuje wrażliwością i spokojem.
Bardzo ciekawe porównanie jesieni do gałganiary w ostatniej zwrotce.

Pozdrawiam

[tabakiera]

Odnajduję tu wątek ekologiczny,
Nucenie kołysanek i zbieranie po nas puszek - matczyne odruchy skierowane ku niesfornym, niszczącym Ziemię ludziom.
Bo przecież jesień nadeszła, po niej tylko zima - przy braku opamiętania.

Może to i nadinterpretacja, ale czytelnik swoje prawa ma.