Dotknięcia

[point of view]

dziecięce rączki próbują łapać krople deszczu
uchwycić strome strumyki fontann
dorośli już nie dają się nabierać na takie lanie wody

zapatrzeni w tęczę kolejną ułudę
zamyśleni siadają na ławkach
nieznajomym wprost na kolanach
przepraszając
tłumaczą się kolejnym „fiu bździu”

nawet zwykłe dżdżownice wiedzą
że bez słońca wody i zdziwienia
nic się nie wydarzy
i to wszystko dzieje się
naprawdę od początku

[Marcin Sztelak]

Może nawet od końca, wiem, że nic nie wiem...
Kawał dobrego wiersza.
Pozdrawiam.

[eka]

Fiu bździu - dotykaj
Ładny wiersz.