Węzeł chłonny

[Alek Osiński]

Cegiełki życia walają się bezładnie obok muru
pałacu w Świnach - otwarte ku górze podwoje
las, który wszedł nieproszony. Można obejść
czepiając się korzeni i gałęzi, lecz bardziej pociąga

brama i bluszcz, który pokonując parapety, spływa
w dół jak uciekinier latami zamknięty w wieży.
Nie ma historii, która by nas dotyczyła bardziej
namacalnie niż tutaj, późną jesienią, kiedy kwitną

trujące kwiaty i ostatnie owady tego roku kłębią
w żalu nad światem. Nie ogarniemy chronologii
więc trzeba się skupić; brak wyjścia, a przecież
jednocześnie wyłącznie one wiedzą, gdzie ojczyzna

tli się nieustannie dymem skrzydeł, najsłodszą
z woni, w którą nasze nozdrza zdolne są uwierzyć.

[eka]

Trujące kwiaty i ostatnie owady... one wiedzą to, w co my jedynie (namacalnie) możemy uwierzyć.
A dym nad zgliszczami w co się rozchodzi?
Jak pięknie od początkowego konkretu detalu, w tym tytułowego, budujesz zapach pointy. To znaczy woń też z materialnych cegiełek, ale miękkich, niedotykowych.
Dwie pierwsze strofy to urzekająca, opisowa część sonetu, trzecia i czwarta głęboką refleksją i wnioskiem.

Szacun Alek, świetnie piszesz!

[Krokus]

Bardzo dobry wiersz, och ta jesień i jej nuty refleksji.

[Marcin Sztelak]

Piękny, refleksyjny wiersz. Duże brawa.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Pałac, a może nawet zamek, w Świnach
to jedno z takich moich magicznych miejsc
czas ma tam właściwości bardziej miejscowe...

Dzięki za komentarze. Pozdrawiam : )