Siewierianin Igor - Zmęczeni burzą

[Liliana]

Томление бури

Сосны качались, сосны шумели,
Море рыдало в бело-седом,
Мы замолчали, мы онемели,
Вдруг обеззвучел маленький дом.

Облокотившись на подоконник,
В думе бездумной я застывал.
В ветре галопом бешеным кони
Мчались куда-то, пенился вал.

Ты на кровати дрожко лежала
В полуознобе, в полубреду.
Сосны гремели, море рыдало,
Тихо и мрачно было в саду.

Съежились листья желтых акаций.
Рыжие лужи. Карий песок.
Разве мы смели утром смеяться?
Ты одинока. Я одинок.


Zmęczeni burzą

Sosny się chwiały, sosny szumiały,
Szlochała morza wzburzona toń,
Myśmy siedzieli jak oniemiali,
Bezdźwięczny stał się nasz mały dom.

Oparłem łokcie na parapecie,
W głowie bezmyślna zastygła myśl.
Wraz z wiatrem fale pędziły wściekle,
Strosząc tysiące spienionych grzyw.

A ty na łóżku – prawie omdlała,
Zbielałe ciało przeszywał spazm.
Sosny szumiały, morze szlochało,
Cichy i mroczny zdawał się sad.

Zjeżyły liście żółte akacje.
Rdzawe kałuże. Brunatny piach.
Czy jeszcze rankiem mogliśmy śmiać się?
Ty jesteś sama, ja jestem sam.

[Gorgiasz]

Ślicznie!

[Liliana]

Bardzo dziękuję, Gorgiaszu. Przepraszam za zwłokę.