Bez akcentowania

[Marcin Sztelak]

Siedzę i obcinając głowę
wyrównuję poziom
– jako przedostatni po bogu
mam spore opóźnienie w stosunku

do życia. Oczywiście nie licząc
wielosłowia i milczeń zamkniętych
w butelce. Wciąż niedostatecznie
pełnej.

Oraz pustej.
Na koniec głowa leci w kąt,
pomiędzy papiery uprawniające
do snów.

Wywołujących burze
w szklance. Co by nie mówić
wody.

[witka]

Dobry wiersz.

[Lucile]

Siedzę i obcinając głowę
wyrównuję poziom

Czyli, przeciętność najbezpieczniejsza – nie wychylać się. Peel sam sobie szkodzi, pragnąc wtopić się jednakową "masę”. Boi się oryginalności? Prawdopodobnie, to ta inność, odrębność (świadomość „lepszości”?) była przyczyną zranienia, niezrozumienia, a może nawet wyrzucenia poza nawias. Nie dla peela bycie awangardzie? Zbyt niebezpieczne? Czyli - Bez akcentowania

Na koniec głowa leci w kąt,
pomiędzy papiery uprawniające
do snów.

Wywołujących burze

Jednak, nie podoba mu się takie stanowisko, buntuje się, chciałby inaczej, ale nie czyni tego; z jakiego powodu? Bo, nie warto, bo, nie ma siły, bo, czuje się wypalony, bo, życie już i tak zrównało go do przeciętności – wtopić się taki sam tłum, oto sposób przetrwania. Ale, czy warto?

mam spore opóźnienie w stosunku

do życia. Oczywiście nie licząc
wielosłowia i milczeń zamkniętych
w butelce. Wciąż niedostatecznie
pełnej.

Co by nie mówić
wody.

Co widzę? Właściwie to smutne - taka rezygnacja, podlewana tym, co tam akurat mamy w butelce.

Spodobał mi się Twój wiersz, Marcinie, ale Ty przecież trzymasz poziom i wybacz, że poczytałam go w taki nieco poszatkowany sposób.

Pozdrawiam
L

[Alek Osiński]

No to można powiedzieć - pełnia próżności ; )

[Bożena]

filozofia znad butelki- czasem pomaga przespać burzę-