Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

stare gejzery życia numery
żalu za dużo żaru za mało
świat szybko chłodzi
pewnie dlatego
zimne fontanny w strasznym zdziwieniu
nad sobą płaczą
są
!
a nie będą
bo już spadają
już już pion tracą
ziemia pęd zżera
gwiazd nie zobaczą
och och znika
szloch!
!
!
!
!
!
!
biedne gejzery!
nim wpadną w ciszę
zdjęcie im pstryknę albo rozpiszę

[tabakiera]

zdjęcie im pstryknę albo rozpiszę
kąt opadania funkcje i żale
na osiem tomów
i cztery strony
wyleję wodę
mity obalę
i będzie tryskał
i będzie nucił
wiatr w każdej kropli
na moim zdjęciu
bluzki przez głowę

w sexy ujęciu

[eka]

w sexy ujęciu wije się i kręci
coś uniwersalnego
co każdego nęci

bat natury słodki kat
nie szanuje skóry
zabiera ponad chmury
jest motorem poczęcia
syna albo córy

lub zamiast dziecięcia – wierszyka durnego
takiego jak ten
sorry czytelniku... straszny ze mnie leń

[tabakiera]

straszny ze mnie leń - powiedział Stwórca, patrząc na ofiary swojego lepienia:
nie dorobiłem,
nie przewidziałem,
spaprałem,
teraz świat zbawię morałem.
jakim?
którym?
dla kogo?
może ruszycie głową?

[eka]

może ruszycie głową
jestem który jestem
a wy?

myśl człowieku
(taki dobry w tym jesteś)
i stwórz na rok
na miesiąc czy na dzień jeden
bez zachodu swoje prawa
a z nich
słońce wodę i ziemię

lub choćby tylko myśl
albo jej cień
niezdarne myślątko z niczego
beze mnie

lepszy własny świat
zacząć musisz od stworzenia siebie

[tabakiera]

zacząć musisz od stworzenia siebie
to co widzisz w lustrze
pozornie szkaradą
w szaradę się zmieni

cuda nie z tej ziemi
niespotkane w niebie
zdarzają się w tobie

i czyni je człowiek
po zamknięciu powiek

[Lucile]

Po zamknięciu powiek
nabywam umiejętność fotografowania cudzych myśli.
Dar to, albo przekleństwo?

A kiedy już myślałam, że udało się skraść
okruszek boskiej mocy,
zgubiłam się i siebie w kakofonii
szczerzącego się kłębowiska obrazów.
Niewywołane filmy prześladują, staczają się w niebezpieczne
lawinisko cudzych imaginacji, pragnień i obsesji.

Zdecydowałam,
tanio oddam w dobre ręce
mój niewynalazek.

[eka]

mój niewynalazek – ogrom
na łące noc i dłonie
istnienia
przysiółek - archipelag na oceanie
stokrotnie w stokrotce
ogromne siodłate przestrzenie
dla słońca

do prawdy
samoskrycie mój nośnik
przylega bez końca

[Lucile]

Przylega bez końca namiętność bezwstydna
choć ja uciekam, przeklinam i wrzeszczę
z sadu bezlistnego, surowego jeszcze.

Niech się odczepi chuderlawy jedynak
burzowego obłoku i nieśmiałej zorzy.
I jak tu zniechęcić, złe chucie umorzyć?

Kosmiczne wilkołaki zawładnąć chcą duszą,
żywioły błyskawicami o upór się kruszą.
A owoc zemsty już cicho dojrzewa…

[eka]

A owoc zemsty już cicho dojrzewa, lecz
spadnie głośno – przewiduje Ewa, widząc
jak pani w las nocą bieży, w szale szalej
zrywa, do zapaski chowa... i po co?

Zanim kur zapieje, zanim młodzian wstanie,
pani przyrządzi specjalne śniadanie,
z napitkiem skutecznym na kaca.

Rankiem było po wszystkim: blade lico
młodziana, gdy kubek z dłoni
omdlałej upuszcza,
zimny wzrok pani...
i ten huk
straszny
upadającego ciała.

- Cykutę mi dałaś.
W piekle będziesz płonąć, dziewico!