śmierć Marii

[biegnąca po fali]

purpurowy płaszcz płowieje w słońcu
i tak -
jest mi wstyd za wszystkie słabości
Golgota na którą sama znosiłam kamienie

z półką skalną
by odpocząć
po dniu a przed nocą
myśli spadają w otwarte dłonie
są brudne
usta pełne skarg

a ty rokrocznie powtarzasz drogę i ból
zmieniają się tylko krzyże
coraz cięższe
mimo to pozwalasz się prowadzić
za ostatni próg

więcej nie uniesiesz

[tabakiera]

Wiersz na pewno jest napisany poprawnie i nie ma się do czego przyczepić.
Jeśli o mnie chodzi - bajka, której unikam jak ognia.
Męczeńska mitologia chrześcijańska, wpędzanie siebie i innych w poczucie winy i życie jako nieustająca droga krzyżowa.
Bardzo negatywnie działa na mnie taka literatura i gdybym ją brała sobie do serca, to już chyba tylko posypać się popiołem albo usiąść i płakać.

Ale to ja, każdy pisze o czym chce i jak chce.
Widać taka potrzeba, wrażliwość i wiara, każdy ma prawo do swojego i swoich wiernych czytelników.
Ja tylko ślad zostawiam i życzę uśmiechu, nawet przy dźwiganiu krzyża.
Bo w życiu są też piękne chwile.
Albo były.
Albo będą.
Jeśli nie, to do chrzanu z taką drogą.

[eka]

a ty rokrocznie powtarzasz drogę i ból
zmieniają się tylko krzyże
coraz cięższe
mimo to pozwalasz się prowadzić
za ostatni próg

więcej nie uniesiesz

To szczególnie, Ewo. Tak jak nie mam żadnego problemu ze świętami Bożego Narodzenia, tak zupełnie jest inaczej z tym dla chrześcijan najważniejszym, czyli Wielką Nocą, bo poprzedzana jest okrucieństwem choćby wspomnień bohaterów.
Wniebowstąpienie Marii - choćby z tej przyczyny - wręcz oczywiste, konieczne.

Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobrze napisany wiersz, czyta się.
Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

tabakiero, eko, Marcinie - dziękuję