Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Lucile]

Ludzki?

Czy tylko, a ja to co? Kiedy biegam po ulicy Diagonalnej
nawet myśli przędą się bardziej ukośnie,
I zawsze ta sama chwila zachwytu,
że tu żyje nam się jakoś radośniej.

Ogon sam się zakręca, wiruje, patrz… jak figlarnie
uszami faluje ta piękna, niedostępna, okupująca latarnię.
Może któreś dnia pozwoli i mnie pozostawić tam swój ślad?

Więc skończ z tą tresurą, nie mów siad,
rzuć ten patyk, uwolnij ze smyczy i wreszcie pozwól
posmakować nieznanej słodyczy.

[eka]

pozwól posmakować nieznanej słodyczy
nie kop
nie odpychaj
ten sam promień starych gwiazd
wbił nas w ogniwa życia

na długim łańcuchu oswajamy drogę
na nogach ty
na łapach ja
z pyłu w pył

różnica?
grzesznym być nie mogę

[tabakiera]

grzesznym być nie mogę
bo nie wiem czym grzech
zaskamlę
ugryzę
dam nogę
wyliżę mokrą sierść

czy czuję zimno czy trwogę?

nie filozofuj
daj żreć

[eka]

daj żreć babo
wara nadawać
stul pysk

a tak ją kochał szalenie
kwitły kasztany i pachniał bez
której wiosny to było
ach...
wieki temu

trzy lata wstecz

[tabakiera]

trzy lata wstecz
pamiętam

miał niebieskie oczęta
(ten lekki zez!)
usta jak wyciskarkę
zegarek dobrej marki
z paskiem lub bez

nie mogłam się opamiętać
te loki i ten fryz

kiwnęłam palcem
zdobyłam wielkie nic

[eka]

zdobyłam wielkie nic
więc chyba po miesiącu
żegnałam je uśmiechem na kolejowym dworcu

nic trochę się wzruszyło
przybrało smutną minę
bąknęło że żałuje i żeby dać mu chwilę

ogarnie listę lektur
(spis dostał na peronie)
zrozumie moje wiersze i cały w nich utonie

[tabakiera]

zrozumie moje wiersze i cały w nich utonie
i z ostatnim oddechem uchwyci cień ostry
mgły
jest za późno - już się nic nie dzieje
na horyzoncie tylko dno i wodorosty

[eka]

na horyzoncie tylko dno i wodorosty
i mułem dno den dna przemulistego
tu trwa

prawie tak jak wodozrosty
przerosty - stare mosty
do DNA
które z mułu wyrosło
dzieląc się i łącząc
na ruchomych pomostach
i nie ma nas
bez DNA
co pod i nad
i w horyzoncie trwa

dobra bajka
bywa zła

[tabakiera]

dobra bajka
bywa zła
zła i krwawa
niegodziwa
wiedźma z diabłem
tworzą TWA
a poeta
dogorywa

szuka wróżki męcząc nóżki
potem wzdycha do poduszki

a widz patrząc boki zrywa

[eka]

a widz patrząc boki zrywa
komedyja jakże znana
rodem z magla zemsta licha

dama dworu stwierdza kicz
a władczyni przytakuje
śmiech na sali – ale kicha

pseudo sznytu koniec bliski
dały ciała przed kurtyną
a w oddali...

czas na trąbce finał gra