***[tuż pod powierzchnią...]

Wiadomość

biegnąca po fali · #1 Post autor: **biegnąca po fali** » 08 sty 2021, 23:14

tuż pod powierzchnią
płytki oddech
jakbym próbowała nie naruszyć swoją siłą
konstrukcji świata jaki znam
czterech ścian wypatrzonych do ostatniej cegły
jeszcze rok góra dwa
i przebiję się na zewnątrz

zakładam że sobie nie poradzę
otwarta przestrzeń przyprawi o zawrót głowy
a miejsca mojego trwania
nie zaznaczono na żadnej mapie
takie jest małe

i ja jestem mała
i śmieszna w swoim lęku
że gdybym wypowiedziała choć słowo
dostrzegliby mnie ci dla których jestem udręką
obecna choć nieistniejąca tu
na żadnych zasadach

miałam przecież umrzeć w ciągu kilku dni
nieświadoma lata
odejść w noc skąd przyszłam w biały dzień
tak inna niż byś chciała
więc na wstyd
i krzyż gdzie nie sposób się wdrapać
by wpaść w jedyne otwarte ramiona

#2 Post autor: **eka** » 10 sty 2021, 06:20

Pojawia się podczas lektury myśl, że podmiotem lirycznym jest uosobione uczucie. Wypreparowane z wnętrza, podglądane. Udziela mu się głosu, aby jednak spróbowało mimo swojej agorafobii wyjść spod powierzchni. Nikt go nie widzi, małe jest, ale ma świadomość wpływu na konstrukcję świata 'nosicielki'. Podmiot w podmiocie, swoista szkatułkowa podmiotowość.

Ostatnia strofa - przejmująca. Jedyne otwarte ramiona...

:kofe:

AS... · #3 Post autor: **AS...** » 10 sty 2021, 15:57

najlepsza końcówka
jaką widziałem w życiu
:rosa:

biegnąca po fali · #4 Post autor: **biegnąca po fali** » 12 sty 2021, 14:20

Ewo, Jerzy - dziękuję za odwiedziny:)

Marcin Sztelak · #5 Post autor: **Marcin Sztelak** » 14 sty 2021, 21:27

Cały wiersz świetny, ale faktycznie końcówka doskonała.
Pozdrawiam.

biegnąca po fali · #6 Post autor: **biegnąca po fali** » 17 sty 2021, 16:58

Dziękuję, Marcinie. Pozdrawiam.