Dziadek do orzechów

[Alek Osiński]

Anonimowa epistolografia zatacza jesienią
krąg wedle koślawego płota i kobyłka nerwowo
przebiera nogami. Słowo się rzekło
ale dziwoty nie przechodzą wraz z ciepłymi
dniami, rosnąc jak babie placki.

Lato minęło niby pośpieszny pociąg
i wciąż huczy w uszach dopplerowski skok
w podświadomość. Wysokie progi
ale popatrz, bólu jak na lekarstwo;
ledwie garstka piachu i kostka masła

na otarcie łez. Kosy klepią litanie na osełkach
dziobów, sienne przybywając w pogłowiu
srebrnych fiszek. Wielkie wody ugasiły wapienne
doły i oko sieci, na wpół przymknięte
błękit goryczki przez wiśniowy cybuch sączy.

[Lucile]

Alku, palce lizać, takie pisanie przemawia do mnie i czaruje urokiem przerzutni i metaforyki, które wysoko szybują.
Bardzo mi się podoba: i forma, i treść, i przekaz.
W Nowy Rok wkroczyłam usatysfakcjonowana błyskotliwą poezją z Twojej ręki, klawiatury, wyobraźni i talentu.
Wg mnie wiersz godzien polecenia na pierwszą stronę.

Pozdrawiam
L

[eka]

Kto pomógł Twojemu dziadkowi do orzechów? Listy matki natury. Z niej wszystko, również spokój, pogodzenie się ze wszystkim.
Uroczo wplątałeś słowo. Wypowiedziane, jak kobyłka u płotu.
Bardzo klimatyczny, udany liryk.

[tabakiera]

Jestem pod wrażeniem melodii, obrazowości, przerzutni i skojarzeń.

[Marcin Sztelak]

Świetny, obrazowy, pełen poetyckich smaczków liryk.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Faktycznie, czasem z orzechami łatwiej się dogadać niż z obrazem.

Dzięki bardzo za komentarze. Pozdrawiam : )

[biegnąca po fali]

Do zaczytania. Ma się tę smykałkę do pióra,
Panie Alku:)
Trochę zazdroszczę, ale i tak pozdrawiam;)

[Alek Osiński]

Dzięki, Pani Ewo. Pozdrawiam : )