s(kra)

[biegnąca po fali]

gdzieś musi czekać na nas miejsce
ani dobre ani złe
ot miejsce do życia
to tylko kwestia wiary

a wiara jest wtedy
kiedy im bardziej wytykają nas palcami
tym wyraźniejszego kształtu nabiera powietrze

kształt ten zależy od woli
ptaków bezskrzydłych
budujących swoje gniazda na kamieniu
ten łatwo skruszyć
bo kruche jest wszystko co stworzono

czego zaś nie stworzono tego nie żal
i nie dotknie tego czas
ni inne naleciałości różne jak podmuchy wiatru
jak różna bywa cisza
ty za nią miny stroisz

a ja się boję że łgasz
udając obecność ciepłych krajów
salwami śmiechu odbijasz nas
od gór lodowych

to znowu echem grasz
na moją zgubę powtórzysz co zechcę
a co raz wróciło
nie sposób odgonić

[eka]

salwami śmiechu odbijasz nas
od gór lodowych

To najbardziej, ale cały liryczny wywód zatrzymuje, tak treścią, jak i sposobem jej obrazowania. Filozofia relacji, ale nie do końca na poważnie, bo operująca tu i ówdzie słownym banałem (miny stroisz, nie sposób odgonić, ot, ni). Chyba jednak w tym jej urok, w oryginalności metafor zapisanych potocznym językiem.
Skrzy się kra:)

[AS...]