Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

się nie dostało nam od wiecznego mroku
za sprawką Bastet
walcząca z chaosem trzyma
kruche świty i zachody
noc przychodzi i odchodzi
a wąż o złych oczach krwawi
pomiędzy ciemnością i światłem

zmiana - trzystumetrowej długości Apophis
(po ucieczce z mitu wchodzi ludziom w oczy
zwija się i bryłowacieje – kamienny bazyliszek!)
przebija czerń
już kotom wyginają się grzbiety
(rude skaczą z dachu)

na kursie kolizyjnym korekta:
w piątek 13 kwietnia A.D. 2029 próba generalna
didaskalia: wybór kontynentu (oceanu?)
zasięg szaleństwa pyłu i długość nocy
oraz (lubią horrory) obowiązkowa rozklejka afiszy
z Apokalipsą Chaosu

za czterdzieści osiem lat premiera
ale
dzieciaki z przedszkola obok
(skąd ta pewność?)
pozwolą Bastet spać pod okiem słońca
końca świata nie będzie

chciałabym to zobaczyć

[tabakiera]

chciałabym to zobaczyć - spokój ogrodnika
który byłby prorokiem
ale ma zajęcie

bo proroków jest wielu - pod żabką
biedronką stokrotką i barem
myślicieli bez wyjścia
stumanionych
dymem

piszą tomy i plotą
androny
myśl o myśl się zabija
jak klin bity
klinem

mój ogrodnik ostrożnie
owoc przy owocu
wkłada w drewnianą skrzynkę i pozwala dojrzeć
każdej w słowie literze

jeśli by się odezwał i swój sens zapisał
chętnie wszystko przeczytam wierzę że uwierzę

on ma ręce zajęte czerpie nimi życie
współgra z wiatrem ze słońcem z komarem i ptakiem

gdyby dał znak że koniec że apokalipsa
co bym biedna poczęła z ogrodnika znakiem?

[eka]

...gdyby dał znak że koniec że apokalipsa
co bym biedna poczęła z ogrodnika znakiem?

zgoła nic, mała.
kiedy czas się do końca rozpada,
z ogrodnikiem masz chwilkę
na dotknięcie faktu, w którym już znikacie
(nie tylko w chaosie gubionych literek)
z komarem, ptakiem i wiatrem

po koniuszek myśli.

[pallas]

po koniuszku myśli
do idei

którzy splamią jej zamysł
którzy wychwalać ją
będą w tysięcznych tomach
w końcu zatrze się i zmieni

z myśli do idei po koniuszku
z ideą do świata

jak przez

ucho igielne

[eka]

ucho igielne wszystkie nasze
szumy zlepy ciągi najpierw
rozciągnie w rozerwaną nić

nic robić nie trzeba
przejdzie jak dwugarbny wielbłąd
objuczony wędrówką po mroźnej pustyni

do ostatniej z prawd

[tabakiera]

do ostatniej z prawd doszedł biedak atleta
przechodząc przez ucho igielne

bo gruby klaun
choćby parł i parł
łokciem naciskał
i pot wyciskał
nie przejdzie
nie zapłaci
i uśmieszek
z gęby straci
moc ironii i pewności

bieda ma moc tworzenia
bieda jest kreatywna
pomysłowa i cwana

żałuj psie swego pana

[eka]

żałuj psie swego pana wszak empatia ci dana
od zarania człowieka ludź się do ludzia uśmiecha
prawak kocha lewaka
lewak zgina kolana

każdy ma swoją rację
kocha własną narrację

i tylko pies z psem walczy o kość
człowiek to lepsze coś

[tabakiera]

człowiek to lepsze coś ma dla świata
niż Bóg
nogi biust - istny cud

sterty butelek
plastik i szereg
myśli czynów pomysłów

siłą dziewięciu zmysłów
tworzymy lepszy byt

Bogu niech będzie wstyd

[eka]

Bogu niech będzie wstyd za miłość,
która się poniewiera, bo między nami
woda słona i zła;
a ona, łódeczka
z myśli dobrych i snów,
przebija się przez bałwany
spienionych słów...
Po latach tylu na burtach rdza
i brud, i wżer,
blizny na dnie,
gdzie ster?

Tonie... Panie,
naprawdę,
taki piszesz jej koniec?
*
Wami, ludziki, zabarwiam brzeg.

[tabakiera]

Wami, ludziki, zabarwiam brzeg.
Taki niebieski, jak koniec nieba.
Zły anioł milczy, szatan się wściekł,
jeszcze nam piasku na brzegu trzeba,
zgniłej sinicy i zdechłych ryb.

Kto był rybakiem? kto był żeglarzem?
Czy to istotne, gdy człowiek znikł,
bo pan Bóg swoje owieczki karze?