***(Jeszcze złotem płoną klony...)

[Liliana]

***
Jeszcze złotem płoną klony,
choć wiatr skradł im część listowia,
rankiem się uśmiecham do nich,
i ślę pełne ciepła słowa.

Klony, klony moje piękne,
ile lat mi będzie dane
widzieć w szacie was jesiennej,
widzieć w szacie was wiośnianej?

Smutne myśli, smutna jesień,
rwie się nić babiego lata,
ale w porze tak bolesnej
trudno radość w wiersze wplatać.

[Lucile]

Ładny jesiennie-nostalgiczny wiersz, harmonijnie, spokojnie płynący... jak liście z drzew w melodii łagodnego, jeszcze ciepłego październikowego wiatru. Wiemy jednak, że tuż za miedzą listopad z groźnym, w ciemnych barwach przepowiedzeniem zimy.

Lilu, serdeczności
L

[Leon Gutner]

I tutaj też jeszcze raz z przyjemnością .

Ukłony L.G.

[Liliana]

Ładny jesiennie-nostalgiczny wiersz, harmonijnie, spokojnie płynący...

Bardzo dziękuję, Leo.
Pozdrawiam serdecznie

[pallas]

Podoba mi się ten wiersz.
Płynie się przez niego jak wioślarz rzeką. Nawet nie wiadomo, kiedy się kończy.
Rytm i rymy pozwalają mu tak płynąć.

W pierwszej zwrotce mamy zapowiedź, że coś się kończy. Będzie jeszcze przez chwile, ale zniknie.
Cieszmy się więc z tego, co nam zostało. Nawet jak peelka z wiersza. Chwytajmy codzienne radości, choć mogłyby się wydawać błahe.
Peelka to osoba dojrzała, wie o życiu sporo. Ciekawi ją jak długo jeszcze będzie widzieć to, co jej przynosi radość.
Może nawet peelka czeka na śmierć, bo jesień to schyłek życia. Tęskni za tym, co było.
ostatnia zwrotka, jakby potwierdzała, że peelka umiera. Rwie się jej nić życia, którego symbolem może być babie lato.
Ciężko jest w takich chwilach myśleć o czymś radosnym, ale się da. To pomaga nam zobaczyć rzeczy całkiem z innej perspektywy.

Tyle ode mnie,
pallas

[Liliana]

Pallas, jestem pod wrażeniem Twojego komentarza. Rozebrałeś wiersz na części pierwsze. Bardzo ciekawa interpretacja.
Bardzo dziękuję.
Pozdrawiam serdecznie

[szczepantrzeszcz]

Smutne myśli, smutna jesień,
rwie się nić babiego lata,
ale w porze tak bolesnej
trudno radość w wiersze wplatać.

Łatwiej o radość będzie, kiedy pomyślisz, że jesienią, radości nie trzeba uśmiechu.

[skaranie boskie]

ale w porze tak bolesnej
trudno radość w wiersze wplatać.

Nigdy nie ma złej pory na wplatanie radości. To właśnie owo wplatanie sprawia, że pora staje się dobrą.
Ładny, ciepły wiersz, Liliano.

[Liliana]

Łatwiej o radość będzie, kiedy pomyślisz, że jesienią, radości nie trzeba uśmiechu.

Postaram się, Szczepanie. Dzięki. Pozdrawiam

Nigdy nie ma złej pory na wplatanie radości. To właśnie owo wplatanie sprawia, że pora staje się dobrą.
Ładny, ciepły wiersz, Liliano.

Rozumiem, a zwłaszcza teraz, kiedy okoliczności takie smutne.
Miło, że wiersz Ci się spodobał.
Dziękuję i pozdrawiam