powroty powinny być tylko w wyobraźni

[Agnieszka R.]

Anastazjo, dziękuję bardzo.

Eka poprawione, wstawiłam tekst, mam nadzieję, we właściwym miejscu.
Pozdrawiam Panie

[lczerwosz]

To dowód, jak tylko poezja potrafi wyrazić trudne do zwerbalizowania emocje czy myśli. I posunę się jeszcze dalej w, już obrazoburczej opinii, czyni to poza słowami, w tle. Napisać wiersz, nie pisząc o najważniejszym. Opis gestów, ruchów, uczynków to tylko didaskalia dla przeżyć. A jak je nazwać, nie niszcząc ich ulotności, nie stawiając kawy na ławę.

trudne dzieciństwo pisze: ↑
28 czerwca 2018, 23:14
przenieś mnie przez rzekę wąski most
mój siwy włos przyklei się do twoich ran

cudowny wers. Całość boli i dobrze.

No właśnie.
Pytanie pozostaje: czy powrotem jest chłodna tafla jeziora, czy odpoczynek pod lasem. Skoro ten stan zachodzi wiele razy. Śmierć jest emocją, która zawłaszcza, ale na szczęście mija. To dobrze znany odmienny stan duszy choleryka. A potem następuje powrót do rzeczywistości. Wtedy naprawdę boli.

popełniłam wielokrotne samobójstwo
powiedziałeś nieestetycznie tak przeżyć
matka krzyczy że nie ma tutaj miejsca
tymczasem ciągle wracam
zbieram pośród traw
płyty z namalowanym sercem

znowu mnie myjesz golisz nogi
zanosisz do łóżka głaszczesz brzuch
czasem na suchym źdźble gram arię
usta krwawią krzyczą zatykasz dłonią
- musisz spoglądać jak Izajasz – szepczesz -
do przodu nie wstecz

przenieś mnie przez rzekę wąski most
mój siwy włos przyklei się do twoich ran
powrotów jest wiele to gładka tafla jeziora
zielona ściana lasu przy której odpoczywają nasze oczy

Dla mnie super.

[Agnieszka R.]

Iczerwosz, nieskromnie się śmieje do Twojej opinii, to naprawdę jest mile, fajnie, że się podoba.
Pozdrawiam

[tetu]

Nie wiem co było, jak było, ale to co czytam TD, zatrzymuje.
Podoba mi się 1 i ostatnia strofa.
Nad środkiem jeszcze bym się zastanowiła. Zbyt dużo opisowości.
Ale niezaprzeczalnie to głęboki tekst.

[Agnieszka R.]

Tetu, bardzo dziękuję.

[tabakiera]

No to wracam po tych poprawkach, tekst na tyle we mnie został, że go wielokrotnie przeczytałam.
Co w nim widzę?
Ukazanie choroby psychicznej, wielokrotnych prób samobójczych, które były aktami rozpaczy.
Często zdarza się, że otoczenie jest zwyczajnie zmęczone opieką i stanami pacjenta.
W tle matka, która być może przyczyniła się do stanu peelki.
Ktoś się zaopiekował, wyciągał z depresji.
A ona chce za ten most, chce wiecznego spokoju.
I nie chce powrotów.

Być może nie trafiam, ale tak to czuję.

[Agnieszka R.]

Fajnie, że tekst zatrzymał, i fajnie odczuwasz, Tabakiero miłego.