Ksenia Niekrasowa - ***(Pod klonami stoi ławeczka...)

[Liliana]

Pod klonami stoi ławeczka,
tam, nie patrząc wcale na niebo,
chłopiec, niczym wiosenny deszczyk,
palce swojej miłej rękami,
wysmukłymi jak struny, pieści.

A w jej dłoniach pęk bzów gwiaździstych,
w koronkowej pianie ramiona,
i spomiędzy rzęs powłóczystych
obiecana ziemia spogląda -

na połaciach łąk przezroczystych
żadnych smutków ni obaw nie ma,
tylko serce, grając na rożku,
o spełnionej miłości śpiewa.

[pallas]

Piękne tłumaczenie. Cóż mam dodać więcej.
Wiersz zastanawia, a mnie szczególnie chłopiec, który siedzi na ławeczce. Nad czymś myśli, co świetnie oddają słowa:

palce swojej miłej rękami,
wysmukłymi jak struny, pieści.

Myśli o czym, a bardziej o kim. O dziewczynie co pokazują nam kolejne zwrotki.
Chłopiec przy swej miłości nie widzi wszystkiego, co go przytłacza. problemy przy niej dla niego nie istnieją.

pallas

[Liliana]

Piękne tłumaczenie.

Bardzo dziękuję, pallas.

Chłopiec przy swej miłości nie widzi wszystkiego, co go przytłacza. problemy przy niej dla niego nie istnieją.

To jest miłość. U obiektu uczuć nie widzimy żadnych wad, czujemy się bezpieczni i szczęśliwi.

Z podziękowaniem za komentarz, Liliana