Wciąż Wrzesień.

[Karma]

Szkoda kartki.
Ile zajmie ten wiersz, linijkę? Dwie?
A potem biel, jakby śnieg posypał
wszystko co niewymowne.
Zaczyna się od gęsiej skórki.
Kto właściwie jako pierwszy postanowił
oderwać pióra, a potem jeszcze głaskać truchło,
badając konsystencję tego, co z niego zostało?
To niemal tak pojebane jak czekać,
wciąż wpatrując się w pustkę i mieć nadzieję,
która zaczyna się od gęsiej skórki.
Wiem to.
Potem jest biel, jakby tych piórek było aż nadto
I siedzisz wśród nich, a one zaczynają śmierdzieć,
więc wzdrygasz się, sięgasz po jedno.

Szkoda kartki.







Wiersz w sam raz na otwarcie książki autorskiej.
2020.

[Alek Osiński]

Szkoda kartki? Oj, chyba nadmiar skromności!

Trochę ten wiersz to pisanie o pisaniu, taki manifest twórczy
chociaż autor jakby niepewny swego. To wypływa na wierzch
wizja obrastania w piórka, a może w "puchy marne", to znowu
niepokój, że zostanie "oskubany na łyso", kończy się natomiast
niepewnością dokonanych wyborów. Ciekawy tekst.

Pozdrawiam

[tabakiera]

Pisanie o pisaniu, a w zasadzie tworzeniu łatwe nie jest, ale Tobie się naprawdę udało.
Mam wrażenie, że klamra trochę przekorna.
Chociaż w tekście sporo destrukcji.
Niemniej jednak po lekturze dochodzę do wniosku, że warto, choćby dla tej skórki i piór.
Nawet, jeśli zaczną śmierdzieć.

Jeszcze jedno przychodzi mi na myśl - przekaz autor-odbiorca.
Człowiek nieraz napisze i odbiór kulą w płot.
Ale czy szkoda kartki?

[Karma]

Ja to bym jednak bardziej do ludzi przypisał, niż do Teksanskiego.

Teksanski, zespołu Hey.
To jedyne pisanie o pisaniu, jakie toleruje.
Reszta jest w środku, chociaż staram się troszkę wyjść na zewnątrz

[eka]

Wiersz w sam raz na otwarcie książki autorskiej.

Czyli znaczący.
Hm. Najlepiej od razu zamykać ciężar w piórze, pisać na bieżąco, zanim narzędzie nie osłabi, nie przeterminuje doznania.
Jesteś cały z próby ucieczki od konwencji, banału... jak długo czytam Twoje teksty, widzę to, obserwuję od 7 lat.
Na Wrzeszczach jeszcze nie było w Twoim pisaniu aż takiego przymusu w szukaniu oryginalności opakowań tego, czym chcesz biel zapełnić.
Trzeba jednak być również choć trochę uniwersalnym w obrazowaniu, inaczej wpada się w hermetyzm i pisze tylko dla siebie.
I Ty o tym wiesz, stąd 'stare piórka', nie da się bez końca pisać nowymi.

[Karma]

Oj, chyba były bardziej. Był.
Jednak na przestrzeni lat ten przymus, jak to nazywasz - stał się naturalny, nie przymusowy.
A o hermetycznej pisałem kiedyś. Pod tym względem zrobiłem krok jak stąd do księżyca.

[eka]

Jednak na przestrzeni lat ten przymus, jak to nazywasz - stał się naturalny, nie przymusowy.

I siedzisz wśród nich, a one zaczynają śmierdzieć,
więc wzdrygasz się, sięgasz po jedno.

Szkoda kartki.

Przymus naturalny, nie przymusowy - odzwierciedla ten fragment?

[Karma]

Nie.

Mówiłem bardziej ogólnie.
Nie konkretnie do tekstu.

[Marcin Sztelak]

Dla mnie to przewrotny tekst, bo niby szkoda kartki, a jednak wypełniona, ciekawe, ciekawe.
Pozdrawiam.

[Karma]

Dzięki imiennik.
Ale to nie kartka.
To bajty