Jak nam zagrają

[Alek Osiński]

Koryfeusz świętego zagajnika od setek lat
waha się co do melodii. Jak zaintonować
dytyramb, który przyciągnie pasące się na łące
kozły, z gardłowego patosu drzew uczynić oręż?

Ani komedia, ani tragedia, a tylko węźlaste liny
korzeni, artretyczny skręt konarów. To kuźnia
Ariona i bachantki gotowe zatańczyć do wtóru
aulosa – trzcina, drewno, kość; nieważne

my zawsze w pół kroku i w pół głosu, ostre
I przenikliwe jak blask oliwnych lampek
rozstrojone o mikrotony, baśnie. Bądź ostrożna
łatwo można zasnąć w obcych ramionach

wrosnąć w korę, wotywnym darem życia
oddając się wiośnie, która na ubitą ziemię
wciąż nowych harcowników wyzywa.

[eka]

Przestroga przed urokiem tej muzyki i tańczeniem tak, jak ona zagra. Sama ma problem, w jaki sposób zanęcić, ups, zanucić dytyramb na wyzwanie wiosny. Cudne mityczne powiązania. Język, rytm - piękny, mądry wiersz.
Aż trudno poczynić wyimki najlepsze.
Niech będzie bezpośredni zwrot:

nieważne

my zawsze w pół kroku i w pół głosu, ostre
I przenikliwe jak blask oliwnych lampek
rozstrojone o mikrotony, baśnie. Bądź ostrożna
łatwo można zasnąć w obcych ramionach

[lczerwosz]

A jednocześnie próba obrony przed wrogiem jakby wewnętrznym, zespolonym i to od lat. Nie chcę wchodzić w bieżącą politykę, ale zauważyć jest łatwo podobieństwo wzajemnego zantagonizowania dużych grup społecznych w wielu krajach. Źródłem napięcia mogą być różnice kultowe, ideologiczne dzielące nas w poprzek. To specyfika czasu, a może jednak czyjś wpływ z zewnątrz. Nieważne, i tak pragmatyka dnia codziennego sprowadza się do życia w zagrożeniu, gdy ramiona potencjalnego przyjaciela są nieoczekiwanie obce. Wieszczy wiersz.

[Marcin Sztelak]

Świetnie zrytmizowany i z wyczuciem napisany wiersz, a właściwie świetny kawałek poezji.
Pozdrawiam.

[eka]

Wracam i wracam...
I proszę Admina o umieszczenie - Jak nam zagrają - na słupie dla najlepszych.

[Alek Osiński]

Ano tak, powtarzamy się i powtarzamy a i tak pamięć zawodzi...
na manowce ; ) Dzięki za komentarze. Pozdrawiam.

[alchemik]

No nie wiem.
Jest tu wszystko.
Ogromna redundancja.
W dodatku ta niewspółczesność.
To ja lubię mity.
Używam ich w wierszach.
Alek, według mnie tu przesadziłeś trochę.
Ani komedia, ani tragedia, z pewnością patos.
Może niezamierzony.
Ale, cholera, nie chciałbym wrosnąć gdziekolwiek wotywnym darem życia.
Alek, opanuj się, dobry poeto.
Nie bądź szczytem Koryfeusza.
Przepraszam za zapis. Nie uznaje znakow diakrytycznych.

Od setek lat korzenie zagajnika
wbijają się z melodia w węźlaste liny
kręgosłupa, bachantki, chciałbym
ale w skręcie konarów ważnych i poważnych
wrastam w te korę, chociaż mikoryza
to grzyb, co swędzi lub napędza korzeń
w pól kroku, bądź tragedia

Przepraszam.
Zaglądałem tu czasem.
Ale brakuje tu Alchemika.

Alek,
pomyśl trochę.

Masz świetne wiersze.

[tabakiera]

Moim zdaniem wszystko w tym wierszu jest wyważone, a dzięki mitycznym powiązaniom uwypuklona ciągłość losów, zdarzeń, sposobu myślenia oraz wypadków.

[Wszebor]

Wiersz opisuje rzeczywistość życia chociaż w przenośni, ale takie jest życie człowieka.

oddając się wiośnie, która na ubitą ziemię
wciąż nowych harcowników wyzywa.

ten fragment szczególnie mi się podoba,nowi harcownicy muszą stawać na ubitą ziemię by życie mogło trwać i aby zachować płynność zmian.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Masz obrońców.
Ale również mi wiersz się podoba.
Pewnie sam napisałbym taki.
Jednak, nie raz mnie nie oszczędzono za barokowe zapisy.

Pomińmy odczytywanie metafor.
W tym, akurat, jestem niezły.

Wiersz tez jest dobry.
Na swój sposób.
Ostrzegam tylko, żebyś nie szedł ta droga.

Sorry, za mały offtop.

Co tam u ciebie Dorotko?