Burze w szklanej kuli

[Marcin Sztelak]

Lustereczko, powiedz przecie.

W środku kalejdoskop przedwieczorów
i zaranków, a przynajmniej dopóki słońce
nie zgaśnie zdmuchnięte przez spierzchnięte
mury.

Pobogosławione przez roztrzaskane okna,
w nich widzę czerń – całkiem naturalne,
skoro to głębia otchłani wymyślonej
przez bogobojnych.

Ich kolana drżą na myśl o grzechu dotknięcia
nieortodoksyjnej myśli.
Jednak klęczą tuż obok przekonani o wyższości
wróżby odczytanej z wnętrza wydmuchanej tafli.

Szkło nieodmiennie odpowiada:
tyś jest sam na świecie.

[pallas]

Cześć,

ciekawy wiersz, ale od początku. Tytuł nawiązuję do "Burza w szklance wody". nadajesz mu innego brzmienia, bo kula kojarzy się ze starą cyganką i jej wróżbami.
Co zobaczy w owej kuli. Burzę czyli coś gwałtownego i niepohamowanego. Co niszczy, a przez to może nam pokazać co utraciliśmy. A cyganka umie to zrobić (burzę) i odsłonić przed nami co będzie.

Idąc dalej wiersz mi się skojarzył z Baśnią Andersena "Królowa śniegu". Dlaczego? Kula jako lustro, które stworzył czarodziej/goblin (zależy od tłumaczenia). Potem się rozbiło jak okna w wierszu, a każdy odłamek
był czymś co zmienia postrzeganie rzeczy czy ludzi. i ta puenta wiersza to samo z odłamkami lustra, które kiedy wpadły do oka czy serca. Pokazywały, że człowiek jest sam. To mówi szkło czyli coś co jest martwe.
Człowiek powinien działać, bo Bóg w tedy działa razem z nim. Wróżba niczego nie determinuję. Ale zło, które raz się zakorzeni trudno potem wyplenić.

tyle ode mnie,
pallas

[eka]

Jeżeli komuś lub czemuś mówisz, że istnieć nie może... ja bym się obraziła:)

[lczerwosz]

No jest taka kategoria ludzi, dla nich pierwsze przykazanie brzmi: "Wierzę w słowo drukowane". Teraz Internet. Nie ważne co mówi, tylko kto mówi.

[Lucile]

Dobre.
Złapani w sieć, wirtualną sieć, boją się wyjść poza nią.

Ich kolana drżą na myśl o grzechu dotknięcia
nieortodoksyjnej myśli.

(Swoją drogą, świetny ten kawałek).

Sam na sam z mediami (TV, Internet) zatracają się w nierzeczywistej rzeczywistości.

Szkło nieodmiennie odpowiada:
tyś jest sam na świecie.

A przecież samotność boli.
Czai się także na dnie pustego kieliszka.
Smutno tu.


Pozdrawiam
L.

[lczerwosz]

Szkło nieodmiennie odpowiada:
tyś jest sam na świecie.

To można interpretować, żeś najlepsza/y i najpiękniejszy/a. To zdanie usłyszane przez użytkownika/czkę szklanej kuli, jak przystało na prawdziwego narcyza (narcyzkę wg nowej mody politycznej)

[Lucile]

A może to tylko zwyczajne - i tak obecnie "w cenie" - nieodparte parcie na szkło?

[lczerwosz]

No tak, my tutaj potrafimy wyśmiać wszystko. I autor się weźmie i obrazi.

[eka]

Ich kolana drżą na myśl o grzechu dotknięcia
nieortodoksyjnej myśli.
Jednak klęczą tuż obok przekonani o wyższości
wróżby odczytanej z wnętrza wydmuchanej tafli.

Szkło nieodmiennie odpowiada:
tyś jest sam na świecie.

Można się przejrzeć w szklanej kuli, stałym rekwizycie wróżbiarzy. Wiersz analizuje powody wiary/religii, historię religii (burze), lęk wiernych, i stosunek do niej podmiotu. Nie zobaczy w kuli nic, tylko absolutną samotność.

[tabakiera]

Puenta to mi gra motywem Pijaka w Małym Księciu.
Jestem sam, bo piję.
Piję, bo jestem sam.
Chociaż tam bardziej o wstyd chodziło.
Wróżby bogobojne i gusła.
Bo co my tam wiemy o przyszłości?
Co my wiemy o życiu?
Szukamy, błądzimy, czytamy...
No i cyganimy z tymi kulami.