różne historie

[Agnieszka R.]

spacer

idę z siostrą
będę czytać w ruchu
o jasnych kłosach peluszce i łubinie
w olszynie zrywałyśmy gałązki maliny
a dalej skradałyśmy się na słodkie kosztele
od czasu do czasu przeganiały nas: stada baranów
i szczekanie psów

tą drogą wracałam z koleżankami ze szkoły
za uśmiechy opowiadałam niekończące się historie
tam w polu wiatr rozwiewał moje włosy -
niczym korzenie chciały się wbić
w czystą ziemię

siostra z uśmiechem na twarzy mówi:
- teraz czuję się bardzo młodo
odbijam się w jej szczęśliwym oku i myślę
że mam tak codziennie czytając o peluszce łubinie pszenicy



już po

i stało się
już są po rozwodzie
nie będzie więcej kochanek
nie będzie musiała po raz kolejny przebaczać
fotograf uchwycił kadr
ona ze spuszczoną głową
z dłońmi w kieszeniach płaszcza za kolana
on zapatrzony w dal
a między nimi
długi cień pnia

[mirek13]

To można ocenić tylko w kategoriach prozy poetyckiej.
A w tej kategori jest niezłe.
Wersyfikacja nie robi wiersza.

[Marcin Sztelak]

Faktycznie być może lepiej by było tekstowi w bardziej prozatorskiej szacie. Co nie umniejsza faktu, że to ciekawy, godny uwagi tekst.
Z pominięciem rymu łubinie - olszynie.

Pozdrawiam.

[witka]

Cały areał motylkowych - a momentów brak.

Zartowałem.

[Agnieszka R.]

Mirek, Marcin i Witka niezmiernie wam dziękuję.
Pozdrawiam

[Agnieszka R.]

Utwór do korekty, i nie do wierszy wolnych.

[Agnieszka R.]

Jesteśmy tym w czym się odbijamy


Idę z siostrą. Będę czytać w ruchu o jasnych kłosach, peluszce i łubinie.
W pobliskim lasku zrywałyśmy gałązki,
a dalej skradałyśmy się na słodkie kosztele - od czasu do czasu przeganiały nas:
stada baranów i szczekanie psów.

Tą drogą wracałam z koleżankami ze szkoły. Za uśmiechy opowiadałam niekończące się historie.
W polu wiatr rozwiewał moje włosy - niczym korzenie próbowały się wbić w czystą ziemię.
Nieopodal zbierano ziemniaki, a tam przy rowie rodzice zostawili braciszka, gdy stawiali snopki.
Pewnie później bardzo się zaniepokoili, bo mały wziął kijek i powędrował z kijkiem - kierownicą,
w domu zaś powiedział:"babcia zianziady", co oznaczało oranżady.

Idę z siostrą, mijamy łąki, pola; z uśmiechem na twarzy mówi:
- Teraz czuję się bardzo młodo.
Odbijam się w jej szczęśliwym oku i myślę, że mam tak codziennie, czytając o peluszce, łubinie, pszenicy.

[mirek13]

Formuła i konstrukcja są trochę dziwne, ale tak mi się dużo bardziej podoba.

[Agnieszka R.]

Mirku, bardzo dziękuję jeszcze raz.

[eka]

Proza poetycka to zapis metaforą treści nieporcjowanych na wersy. Mocno zmetaforyzowany i rytmizowany zapis w zdaniach.
Będę się upierać przy tej definicji, bo to moja ulubiona (obczytana) forma.

Przeróbce pierwszego wiersza daleko do spełnienia jej wymogów.
W kształcie pierwotnym jest lepszy.
W drugiej postaci to prozatorski okruch, tu i ówdzie z przebijającą się metaforą.