Szklana trumna

[Alek Osiński]

Zdumienie budzą najlepiej zachowane zwłoki
jakby ciało po śmierci mogło jeszcze bardziej
zawstydzać niż za życia, złudzenie snu potrafiło
ustanowić prawo wędrówki przez niekończące się
brzoskwiniowe sady, pokryte szorstką

metaliczną skórką. Śpiącej królewny doglądają
kamery i czule towarzyszy eliksir z formaliny
sole cynku balsamują dziecięce niepokoje.
Nie brakuje żadnej z rzęs – strażniczek poskromionego

oblicza; przeżyła ojca i teraz marzy o małym
różowym kucyku, równie szczęśliwym jak ona.

[Lucile]

"La Bella Addormentata"'.
Ładne, delikatne opisanie sto lat temu zmarłej włoskiej dwulatki – Rosalii Lombardo. Jej mumia - zachowana w doskonałym stanie - znajduje się w katakumbach OO. Kapucynów w Palermo na Sycylii.
Wzruszający widok śpiącej „snem wiecznym” małej dziewczynki z różową kokardą we włosach jest dowodem miłości ojca, który nie tylko wspomnienie, ale i ciało córeczki chciał zachować.

Czyż nie nasuwa się porównanie z Janem Kochanowskim, który swoją zmarłą córeczkę Orszulkę w „Trenach” zachował na wieki?

Alku, po przeczytaniu tytułu, aż zamarłam, czy nie będzie to odniesienie do mumii Lenina…

Na szczęście, im bardziej zanurzyłam się w strofy Twojego wiersza, wyobraźnia rysowała obrazy z dawno - w dzieciństwie - przeczytanych bajek, aż dotarłam do:

wędrówki przez niekończące się
brzoskwiniowe sady, pokryte szorstką

metaliczną skórką. Śpiącej królewny doglądają
kamery i czule towarzyszy eliksir z formaliny
sole cynku balsamują dziecięce niepokoje.
Nie brakuje żadnej z rzęs – strażniczek poskromionego

oblicza; przeżyła ojca i teraz marzy o małym
różowym kucyku, równie szczęśliwym jak ona.

I zobaczyłam „La Bella Addormentata” – tę sycylijską ” Śpiącą królewnę”.

Lubię takie poetyckie odniesienia do historii, faktów i zdarzeń – moje klimaty. A Twoja umiejętność subtelnego obrazowania jest wysokiej próby.

Pozdrawiam
L

[tabakiera]

Tak, zdecydowanie Rosalia Lombardo - szklana trumna, śliczna buzia pogrążona w spokojnym śnie i śliczna, dziewczęca kokardka.
Faktycznie, Śpiąca Królewna.

Rosalia żyjąca w marzeniach ojca, którego przecież powinna przeżyć.
I zatrzymane przez śmierć, a ożywione przez poetę dzieciństwo.
Przeżyła ojca, który jest już niewidoczny dla świata jak ona, a wciąż jest śliczną dziewczynką, której nieskalane długim życiem (zmarszczkami i doświadczeniami z nim związanymi) twarz i dusza wciąż są radosne i niewinne.

Piękny wiersz.

[eka]

(...) doglądają
kamery i czule towarzyszy eliksir z formaliny
sole cynku balsamują dziecięce niepokoje.

Najmocniejsze podkreśliłam.
Myślę, że masz zdanie do mojego co najmniej w części wspólne.
Wprawna ręka pisała te wersy.
Oparte na kontraście. Baśń o królewnie, śpiącej w szklanej trumnie, którą do życia przywróci pocałunek księcia i dopisane przez Ciebie odniesienia do autentycznej historii. Czar jabłka i brzoskwini, kamery jak doglądające krasnoludki.
Baśń nie potrzebuje eliksiru, materia - tak.

[lczerwosz]

Trzeba by się przyzwyczaić do takiego sposobu podtrzymywania pamięci. Mało trafiają zimne groby, znicze, lepiej fotografie i filmy, ale nie ma dotyku, a smród może byc okropny.
A mnie przychodzi na myśl panna Barbie, jako kwintesencja wymuskanego kwiatuszka, cukiereczka. Czysta. Plastikowa.
Są ludzie, którzy przechowują zabawki, ubranka, rysunki, zeszyty. I wszystko mało.

[AS...]

przepraszam Autora za wtręt
zacny Leszku
fotografia "post mortem" to dziedzina sztuki, owszem - dość makabryczna;
takich linków na YT można znaleźć wiele
https://www.youtube.com/watch?v=x4JX7Dwl4qc
ale ostrzegam: to nie jest dla ludzi o słabych nerwach;

a wiersz - szacowny Alku
z najwyższej półki

[Lucile]

fotografia "post mortem" to dziedzina sztuki, owszem - dość makabryczna;

To stwierdzenie odesłało mnie do polskich zwyczajów sarmackich, a mianowicie do popularnego w tamtym czasie - szczególnie w XVII i XVIII wieku - portretu trumiennego. Malowany farbami olejnymi na blasze, otrzymywał kształt boku trumny, do której go mocowano. Ponieważ zawsze był realistycznym i wiernym konterfektem zmarłego, to podczas uroczystości pogrzebowych było tak, jakby zmarły patrząc na żałobników, brał udział w ceremonii. Najstarszym zachowanym portretem trumiennym jest wizerunek króla Stefana Batorego.

Pamiętam że swego czasu, w Nowym Gmachu Muzeum Narodowego w Krakowie zorganizowana była świetna wystawa poświęcona polskim, barokowym portretom trumiennym. Dla mnie była jakby dopełnieniem, uzupełnieniem wcześniejszej ekspozycji, która odbiła się szerokim echem w Polsce (i nie tylko), pt. „Polaków portret własny”.

Wybacz Alku, ale to Twój wiersz wywołał takie skojarzenia. A to świadczy o jego randze.

Pozdrawiam
L

[Alek Osiński]

Mi się wydaje, że bez wątpienia można doszukać się wrażenia sztuczności.
Wynika to z pewnego upozowania obrazu, chociaż dotyczy do głównie
scenografii stworzonej przez człowieka, chociaż z drugiej strony
trzeba wziąć pod uwagę jak wielkie emocje stoją za nią, gdy spojrzeć
na źródła tej historii. Z pewnością można, a pewnie i trzeba patrzeć
na sprawę przez niejeden pryzmat...

Dziękuję za komentarze. Pozdrawiam.

[eka]

Z pewnością można, a pewnie i trzeba patrzeć
na sprawę przez niejeden pryzmat...

Słusznie prawisz. Fakt.

[Marcin Sztelak]

Ponownie subtelny liryk z ciekawym tematem.
Pozdrawiam.