kobieta w podróży

[biegnąca po fali]

znowu nie wie że dłoń zawieszona nad głową
może wróżyć pieszczotę
znowu kurczy się na dźwięk własnego imienia
w cudzych ustach często brzmi jak obelga
dlatego nie nada go swoim dzieciom
nie będzie brukować piekła

więc deszcz
na wszystkie bolączki każdy koniec i początek
deszcz jest jak litość - wszystko zetrze
uprzedzi żałobę i śnieg
nawet sen w którym głaszcze lwy
i depcze głowy wężowatych

ogony biją o ziemię
niebo przykryte powieką
drzewa i roje much
chłodno przygląda się bliznom na ciele
które coraz mniej należy do niej

głaszcze lwy
a dłonie gubią się w sierści
i nie ma już nic na swoją obronę
depcze głowy wężowatych
deszcz szarą procesją spływa
w lukę po kimś ważnym
za kim rozprasza się we wszystkich kierunkach



Cytat jak również inspiracja: Ewa Demarczyk - Deszcze

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, tylko brakuje mi zakończenia, bardziej dobitnego.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

To jeszcze pomyślę, Marcinie. Dzięki.

[Lucile]

Adekwatny, świetny tytuł do bardzo dobrego wiersza.
Właśnie jestem po obejrzeniu i pod ogromnym wrażeniem filmu Jima Jarmusch`a "Paterson", a Twój wiersz jest jakby bolesnym przenicowaniem ukazanej tam łagodnej, bezpiecznej, nieśpiesznej relacji on - ona. Chociaż, oczywiście, to film o czymś innym: dla mnie o beznamiętnie powtarzających się rytuałach, które dla osoby wrażliwej mogą zamienić się sacrum poezji. I pytanie gdzie i z czego ona się rodzi?

Gratuluję kolejnego dobrego wiersza i pozdrawiam
L

[Agnieszka R.]

wzruszający tekst

[tabakiera]

Piękna inspiracja.
A wiersz?
Na mój gust wkradł się patos i stereotypy.
Obrazy tracą moc.
Może przez przegadanie?

Mam wrażenie, że gdy znajdziesz temat, drążysz go do bólu w kolejnych utworach.
To wywołuje przesyt.
Najmocniejsze i najlepsze są te pierwsze.

[biegnąca po fali]

Mam wrażenie, że gdy znajdziesz temat, drążysz go do bólu w kolejnych utworach.
To wywołuje przesyt.
Najmocniejsze i najlepsze są te pierwsze.

Prawda. Niestety:(
Dzięki, tab.


dzieciństwo, Lu - dziękuję

[eka]

Nie znam pierwszego zapisu, więc nie porównam. Wiersz wyjątkowo przemawia do wyobraźni - oswajanie lwów. Swojej ukrytej dzikości chyba.
Peelka i deszcz - prawie zrównanie cech.
Świetna rytmizacja przy pomocy powtórzeń i wersyfikacji.
Końcówka przedostatniej strofy mogłaby kończyć wiersz, wpisując się w klimat, w deszcz, w ból:

deszcz szarą procesją spływa
w lukę po kimś ważnym
za kim rozprasza się we wszystkich kierunkach

[biegnąca po fali]

Końcówka przedostatniej strofy mogłaby kończyć wiersz, wpisując się w klimat, w deszcz, w ból:

Tak właśnie było, ale kazali mi dopisać.

[eka]

Kobieta w podróży... rozprasza się we wszystkich kierunkach, zobacz jak tytuł z tym wersem tworzy silną klamrę.
Przemyśl jeszcze.