Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

pod dłonią mi śpi małe cudo
co czasem drapie czasem sapie
najczęściej nuci piosnkę długą
bywa że nie chce że nieznacznie
umiera wtedy w dłoni cisza
każe drżeć palcom tykać struny
te które w sny kamienne włażą
lecą lawiną ponad chmury

i wtedy z martwych wstaje cudo
dłoń się ogrzewa jego tchnieniem
zostanie ze mną bardzo długo
bowiem zwyczajnym jest istnieniem

[eka]

bowiem zwyczajnym jest istnieniem
pchła i jej glob
mózg szary i wena
pazur i laur
drwina oraz czułość
podstępy i wykręty w podróży do prawdy
stopa człeka na Marsie i odkrycia w czasie
wszystko zwykłe
i wszystko normalne
tylko słowa się po niebie włóczą i łajdaczą –
I udają, że znaczą coś więcej, niż znaczą!*


(Poeta – Leśmian)

[tabakiera]

I udają, że znaczą coś więcej, niż znaczą!
Tak bardzo chcę im wierzyć, a one przebrane
w kostiumy z bożej łaski: tu sztuczna koronka,
tam szkiełko udające płonący dyjament.

A tak bardzo potrzebne są słowa znaczące.
Dla oparcia, dla wsparcia, poparcia idei,
że człowiek jest świętością, jego mowa tarczą,
która zmieniona w ciało hostią chce się bielić.

[eka]

Mowa tarczą, która zmieniona w ciało,
hostią chce się bielić... stop, stop, a czyje to
słowa wbijasz w sacrum? Prób niemało było.
Poetów uzurpacje, szamanów i władców.

Mowa to randka języka i świata.
Nieświęta satysfakcja,
a bywa że chała.

[tabakiera]

a bywa że chała
jako jedyny produkt
w cukierni została

a chciałoby się jakiejś grahamki, kajzerki,
chleba staropolskiego... a tu bajaderki,
które słodkim śmietnikiem są...

kto ich nie lubi?

i nie wiem, czy tu trzeba wstydzić się, czy chlubić.

[eka]

I nie wiem, czy tu trzeba wstydzić się, czy chlubić przed światem.
Niech pomyślę... kto w cukierni je ostatki, kto z okruchów kulkę lepi?
Ktoś roztropny i ktoś mądry!
W bajaderce cienia grzechu.
Ciacho leczy, lepkość krzepi!
Tak i my, skromni poeci, ze stołu sprzątamy, bo się w resztkach kochamy.
Lukru nie żałując, dzieła wysładzamy.
Wkład nasz i smak chwali cukrożerca, a psioczy, bo zazdrości:
chudy gbur, cienias, słony krytyk-morderca.

[tabakiera]

chudy gbur, cienias, słony krytyk-morderca
i darmozjad, i nierób, francowaty grabieżca,
co zabiera marzenia i poczucie wielkości.
każe spadać na ziemię - co gmatwamy uprościć,
to co mdli go wyostrzyć, co kaleczy - wygładzić...

zbiorę się i mu powiem, gdzie ma rady swe wsadzić.

[eka]

Zbiorę się i mu powiem, gdzie ma rady swe wsadzić.
Chce się gadzić wiecznie ta rogata żmija?
Bóść, piłować i syczeć na Saharze może.
Pozbawię węża jadu. A ślepia wyłupię.
I strupię.

W literackim półświatku jak zawsze wesoło:
nieczuły estetyzm w sporze z disco polo.

[tabakiera]

nieczuły estetyzm w sporze z disco polo
rany na moich uszach posypuje solą.
gdyby nie posypywał, wtedy ropne bąble
miałyby swoje miejsce godne i rozsądne:
zamiast złotych kolczyków uszy by zdobiły.

mówię wam, ten panoczek gorszy jest od kiły.

[eka]

– Mówię wam, ten panocek gorszy jest od kiły.
Tu roześmiał się krytyk: Co weny dziś piły?
Awantura straszna, bitwa wszystkich męczy,
szukają rozjemcy.
(i taki był się im znalazł na bogatszej stronce)
Kłótnicy – rzekł wydawca – zależy ode mnie
czyje będzie na wierzchu, a tym samym lepsze
dopuszczę do druku, zwykłego człowieka
kierując się gustem, a nie waszą fobią.

(wstał, spiął się i ryknął)
CZYTELNIKU DROGI! Dywan pod twe nogi.
Kup ode mnie wszystko. Czyś panem, czy panią,
kłaniam ci się nisko.
Tyś władcą, Ty – radości źródłem.
Wyrocznią ostateczną, bo kasa twa i klasa
wznosi oficyny. Niech fortuna ci sprzyja,
pociągiem do literek obdarza reklama.

(siadł, westchnął, zapalił i na gości spojrzał)
Wydawnictwu, sprzedawcom, a nawet skarbówce
tytuł musi płacić, rozumiecie głąby?
Przykre, nawet tobie, autorze, od każdej okładki,
niech stracę... półtora procenta przeleję na konto.
Podziel się z krytykiem, recenzję ci spłodzi.
Zakończcie tę wojnę.