z cyklu "Powrót do miasta"

[Lucile]

Zdjęcie10.jpg

rysunek tuszem na kartonie

[lczerwosz]

One tak wracają i wracają, a coś misie widzi, że się stale włóczą.

[Lucile]

One tak wracają i wracają, a coś misie widzi, że się stale włóczą.

Bo ja kompletnie nie mam nich posłuchu. Jak mi się wydaje, że już zamknęłam za nimi furtę, to one (nie zdradzając mi powodu) znowu wychodzą powłóczyć się po moim mieście.

Dziękuję, że zechciałeś zerknąć i ślad pozostawić.
A swoją drogą, czy to źle, że się tak wałęsają?

[lczerwosz]

Nic w tym złego pewnie nie ma, ale może być.

[Lucile]

Nic w tym złego pewnie nie ma, ale może być.

Skoro tak, Leszku, to może powinnam zamknąć je w innym cyklu, np. "Na strychu", a uwolnić stamtąd tę bidulę, tkwiącą na tam - nie wiadomo po co - na czerwonym krześle?

[lczerwosz]

czerwone i kobieta
to może być prowokacja

[Lucile]

Niegdyś w Chinach powszechne były krzesła do krępowania, na których sadzano dziewczynki łamiąc i krępując im stopy. Polecam do poczytania (z dreszczami po krzyżach, przynajmniej u mnie, gdy poznawałam morze bólu skazanych na tę torturę kobiet, towarzyszącego tej dalekowschodniej, a z naszego punktu widzenia okrutnej i niezrozumiałej tradycji) powieść współczesnej amerykańskiej pisarki Kathryn Harrison, pod tym własnie tytułem "Krzesło do krępowania".

Zapewniam, moje - strychowe - takie nie jest.

[tabakiera]

Bajecznie.
Właśnie przygotowuję prezentację o mieście Kraka.

[Lucile]

Właśnie przygotowuję prezentację o mieście Kraka

Powodzenia, Kraków... kopalnia tematów. I nie tylko dlatego, że Wieliczka o rzut beretem.
A na Rynku Głównym zawsze smakuje wybornie.