namiętność

Wiadomość

marta zoja · #1 Post autor: **marta zoja** » 16 mar 2020, 17:33

nie powinna być wpleciona
w szarość dni bo nurza nas
blaskiem po kolana

moje ja stęsknione wypatruje
minut i sekund cichych szeptów
zostańmy tak na zawsze

myślę o tych dniach co przed
nami w ciepłym kokonie otulona
czytam przez pryzmat

nasycenia dotknięć śpiesznych
miłością w czasach psalmów
wyroków upadków na śmierć

a nam na życie

Alek Osiński · #2 Post autor: **Alek Osiński** » 18 mar 2020, 16:07

marta zoja pisze: ↑
16 mar 2020, 17:33
nie powinna być wpleciona
w szarość dni bo nurza nas
blaskiem po kolona

A może Marto, dopiero wpleciona staje się namiętnością
przecież dopiero punkt odniesienia pozwala ocenić wagę rzeczy?

"kolona" - chyba masz tutaj literówkę...

A w ogóle to wiersz mi przypomniał "Miłość w czasach zarazy"
- najcenniejsze są rzeczy, które stanowią wyzwanie

marta zoja · #3 Post autor: **marta zoja** » 18 mar 2020, 18:55

Tak Alku..to miłość w czasie zarazy...Dziękuję za komentarz jak zawsze przemyślany...

BerniM · #4 Post autor: **BerniM** » 19 mar 2020, 18:39

Marto, podoba mi się Twój wiersz. Ta namiętność i brak osaczenia; grają w nim emocje.Czytając przypomniałam sobie: a nie wolno oddawać serca dzikiem stworzeniu. im bardziej je kochasz, tym ono staje się mocniejsze.Aż wreszcie jest dość silne żeby uciec do lasu, a potem na drzewo, a potem na wyższe drzewo, a potem w niebo.I tak pan skończy kochając dzikie stworzenie.Skończy pan na patrzeniu w niebo. Truman Capote - Miriam. Takie tam moje przemyślenia

Pozdrawiam