astołeczność

[ks-hp]

Nie umiem stanąć na własnych
schodach – uginają się i tworzą
horyzont, na którym każde
drgnienie ma dziesięć stopni,
a każda śmierć ma dziewięć
żyć. Oddaj mi chociaż to jedno:
że nie mamy tylu godzin.
Że mówię do okna bez krajobrazu.

Serce pompuje do reszty komór,
w największej tkwię jak zator.
Odwiedzają mnie rzesze fanów,
dojeżdżają przepełnione pociągi.
Kręgi, one pozostały ściśnięte –

rozbierają mnie, choć jestem
sama.



_____________________
cykl: skup rzeczy niepotrzebnych

[tabakiera]

"Autobiografią" Perfektu mi zabrzmiało, a konkretnie końcówką tej piosenki.
Potem "Białą flagą" Republiki.

Dla mnie to taki tekst o nieprzystosowaniu społecznym, o trudności w znalezieniu swojego schronu przed światem przy jednoczesnej potrzebie bycia częścią tegoż świata.

Pozdrawiam serdecznie.

[lczerwosz]

mówię do okna bez krajobrazu.

Piękne i smutne. Czytanie Twoich wierszy daje dziwny dreszcz.
Astołeczność jak aspołeczność. Cóż, są i odmieńcy, bez nich odszedłbym już dawno z tego forum.

[bonkreta]

Wyjątkowo ciekawy wiersz. Perfekcyjnie, intrygująco wykorzystana frazeologia i semantyka. Pięknie!

[Marcin Sztelak]

Co tu dużo mówić – świetny, począwszy od tytułu.

Pozdrawiam.