Talizman (drabble)

Wiadomość

#1 Post autor: **tabakiera** » 02 wrz 2019, 23:18

Zawieszonym pod sufitem wianuszkiem ziół odstraszała demony. W oknie zaś ustawiła porcelanowego Jezuska. Figurka ta przeżyła Powstanie Warszawskie, okupację, epokę Gomułki, Gierka, Jaruzelskiego, o Stalinie nie wspomnę. Obdrapana, sponiewierana, ale nasza. Jak Warszawa, jak rodzina. Pamiętam dzień śmierci Ojca Świętego. Obok figurki zapaliła świeczkę. Potem był Smoleńsk. Wtedy przestała ufać figurkom, wianuszkom, ziołom i księżom. To był gwóźdź do trumny jej wiary. W Boga, w ludzi, w Ojczyznę, w pojednanie.
Jezusek mieszka w mojej kieszeni. Ściskam go mocno i zabobonnie przed każdym egzaminem. Od tego ściskania stracił czerń włosów i zieleń oczu. Posiwiał, przybrał twarz ukochanej babci. Wierzę, że czuwa.

#2 Post autor: **eka** » 03 wrz 2019, 00:03

Mogłabym tu wkleić odpowiedź z Uro.

(Po trosze moim talizmanem są liczby nieparzyste. Nie mam ich materialnych symboli, gdzieś w główce hasają. )

Wzruszający przekaz, nie tylko o Babci.

:kofe:

#3 Post autor: **tabakiera** » 03 wrz 2019, 00:10

Dzięki, Ewo.
No, trochę prozą pojechałam, tak mnie jakoś natchnęło.

#4 Post autor: **eka** » 03 wrz 2019, 00:16

Weź się za miniatury, Alicja na bank nie będzie miała nic przeciwko.
Będzie fajnie, rymowańców (i nie tylko) ze 200 się nam napisało, czas na zmianę.

#5 Post autor: **tabakiera** » 03 wrz 2019, 00:18

Wiersze pisze mi się szybko, jestem na bieżąco. W miniatury musiałabym się wczytywać, a czasu mało.
Wiesz, ja jeszcze po szpitalach się włóczę, a i dwa etaty prawie.
No i trzy koty.

#6 Post autor: **eka** » 03 wrz 2019, 00:22

Nic na siłę, jakby co... miejsce jest.

#7 Post autor: **tabakiera** » 03 wrz 2019, 00:31

pan_ruina · #8 Post autor: **pan_ruina** » 31 sty 2020, 12:59

Dobry stusłowiec.
Za eką

eka pisze: ↑
03 wrz 2019, 00:16
Weź się za miniatury

#9 Post autor: **tabakiera** » 31 sty 2020, 17:49

Dzięki, Panie _Ruino.
Może to i dobry pomysł?

bonkreta · #10 Post autor: **bonkreta** » 07 lut 2020, 23:11

Bardzo się podoba. Sporo tu wzruszenia i uczuć. Piękny tekst.