pokrzyk

Wiadomość

marta zoja · #1 Post autor: **marta zoja** » 30 sty 2020, 22:57

składam życiorysy
odbite przez kalkę
porównując ze śladami
mokrych stóp na piasku

zaledwie kilka przeżyć
a gubię się w rozpoznaniu
sygnatury losu w sercu jak
splątane gałęzie ludzkich rąk

mamy tyle nadziei ile mogłoby
znaleźć się na czubku szpilki
nasz kosmos relacji we dwoje
błądzimy w przeżyciach przodków

życie nas doświadcza i rani
w tym co delikatne kruche
uczucia zamieniają się
w niedojrzałe owoce

które za wcześnie spadają

#2 Post autor: **Lucile** » 30 sty 2020, 23:27

Jakby CV niejednego z nas.

marta zoja pisze: ↑
30 sty 2020, 22:57
mamy tyle nadziei ile mogłoby
znaleźć się na czubku szpilki

Piszesz o nadziei, a mnie ten fragment wiedzie do słynnego (od wieków) powiedzenia - ile diabłów mieści się na końcu szpilki - powiedzenia, które rozważał nawet Akwinata, z tym, iż u niego mowa była o aniołach. Ale, czyż diabły to nie są upadłe anioły?

Pozdrawiam
L

#3 Post autor: **lczerwosz** » 31 sty 2020, 10:21

Na mnie zrobiło wrażenie słowo sygnatura. Jest to podpis, ale i skrót, odcisk, pieczęć. Coś niezaprzeczalnie związanego z podmiotem. Może na czubku szpilki zmieści się ich legion. Jakby co, mam jeszcze całe pudełko pustych szpilek. To problem w zasadzie trywialny z punktu widzenia współczesnego człowieka. Pozostaje jednak niebanalne odwzorowanie bytu cielesnego, funkcjonalnego czy emocjonalnego, czyli całokształtu człowieka, w ducha, może prościej, w zbiór reguł, zasad, równań ruchu stanowiących pełny opis teoretyczny. Oczywiście poznanie pełne jest w tej chwili niemożliwe, zapewne nigdy nie będzie. Czym by nie był ów duch.
A druga myśl, z nami jest tak samo, jak z roślinami, owadami, ptakami, szczurami. Nadprodukcja reprodukcji i selekcja. Może nie warto zajmować się tymi dwojgiem.

#4 Post autor: **Lucile** » 31 sty 2020, 11:04

Odnoszę wrażenie, że tytuł jest kluczem do wiersza - pokrzyk wilcza jagoda, której wszystkie części są trujące.