Korespondencja z martwego lasu

[Marcin Sztelak]

To jest bajka dla dzieci wrośniętych
w parkowe ławki. Tych, które każdej jesieni
spadają na ścieżki, wydeptane przez sprzedawców
rzeczy niepotrzebnych.

Jak samospełniające się przepowiednie
dotyczące nadejścia zimy
i bezlistnych kikutów.
Natrętnie kojarzonych z amputacją.

Oraz najdłuższymi nocami z blaskiem
pożarów. I krzykiem
szaleńców wieszczących kresy.

Choćby świtów wybuchających kaskadą
niepotrzebnych przebudzeń.
Oraz wiosen złuszczających blizny.

To jest bajka dla dorosłych wciśniętych
w zasklepione cisze.
Wciąż świdrujące w zgliszczach
na czas niewybudowanych domów.

[pallas]

Cześć Marcin,

nie wiem, ale mi to słowo "jest" w pierwszej zwrotce i ostatniej wydaję się zbędne. Bez niego wersy mają taki sam wydźwięk.

List, który skierowany jest do ludzi, szczególnie tych, podejmujących decyzję. Oni to mogą zniszczyć jednym rozkazem wszystko. Po prostu z kaprysu, aby się popisać. Nie widzą krzywdy, ani krzyków mieszkańców. Może być to natura czy miasto zrównane przez obce wojska. Na pogorzelisku za pewien czas znów powstanie nowe i wspaniałe. To jest cykl - on się powtarza - ktoś buduję, ktoś niszczy. Tyle ode mnie.

APS

[eka]

To jest bajka dla dorosłych wciśniętych
w zasklepione cisze.

O czwartej nad ranem ptaki dają tak energetyczny koncert... otwórzmy wszystkie okna.
Dobry wiersz - Marcin!

_________________________________________________________________________________

z blaskem