Życie w spektrum.

[BerniM]

Smutno mi.
Rozsypane kawałki spektrum,
układają się
w marokańską mozaikę.
Jak za ciasny gorset
krzycząc, wpijając się
w skórę.
Spektrum układa się
w miliony, tryliony
kawałków,posklejanych
jak księga duszy..
Moje ręce płaczą
wyłamanymi palcami,
niosąc w mrok
blask stłuczonej szyby,
blask martwych oczu.
Nagle, ktoś nauczył
gwiazdy tolerancji w pastelach
Kto?

[Hosanna]

logicznie niezrozumiały dla mnie

emocjonalnie widoczny smutek rozpad ciemność i bierność obserwatora w depresji
przebija się też mimo depresji ból i trochę zdziwienia

końcówka niezrozumiała ale brzmi ciekawie

[BerniM]

To autyzm,Układanie twarzy z kawałków w jedną całość,
myślenie obrazami,powtarzalność aż do znudzenia i brak zrozumienia przez otoczenie.Nauczył gwiazdy tolerancji w.pastelach- gwiazdy świecą matowo,pastelowo jak na obrazach...nie drażnią wzroku..to chciałam przekazać.
Pozdrawiam cieplutko:)

[Hosanna]

to nadal nie jasne
zresztą nie musi choć ja akurat lubię
czyli chodzi Ci o to że nagle ktoś autystyka nauczył postrzegania barw tak jak inni ludzie
czy może że wcześniej go raziły a teraz odnalazł w nich inny np bardziej romantyczny sens

[BerniM]

Fakt.Śnieg może parzyć,szelest przewracanych kartek może być nie do zniesienia a Twoja błyszcząca klamra od torebki może fascynować .Mają inną sensorykę i inne doznania, dlatego muszą nauczyć się żyć i funkcjonować w naszym świecie by być szczęśliwymi na ile to możliwe:)
Serdeczności

[Hosanna]

dziękuję za odpowiedź, ona mnie czegoś uczy

[BerniM]

[Lucile]

Smutno mi.
Rozsypane kawałki spektrum,
układają się
w marokańską mozaikę.
Jak za ciasny gorset
krzycząc, wpijając się
w skórę.
Spektrum układa się
w miliony, tryliony
kawałków,posklejanych
jak księga duszy..
Moje ręce płaczą
wyłamanymi palcami,
niosąc w mrok
blask stłuczonej szyby,
blask martwych oczu.
Nagle, ktoś nauczył
gwiazdy tolerancji w pastelach
Kto?

Berni,
mam nadzieję, że nie obrazisz się na mnie za moje indywidualne i bardziej skondensowanie odczytanie wiersza. Odnoszę wrażenie, że ujęcie kilku - wg mnie - nieco przegadanych fraz, czyni go bardziej nasyconym emocjami. Czasami mniej... znaczy wyraziściej.
Czytam go tak:

Smutno mi.
Rozsypane kawałki układają się
w marokańską mozaikę.
Niczym ciasny gorset wpijają się
w skórę.
Spektrum układa się w miliony kawałków,
posklejanych - jak księga duszy.

Moje ręce płaczą.
Wyłamane palce wnoszą mrok
w błysk stłuczonej szyby i martwych oczu.

A jednak ktoś uczy gwiazdy tolerancji
w pastelach.

Oczywiście, absolutnie nie musisz sugerować się moim zdaniem. To tylko taka moja impresja, jako że wiersz mnie zatrzymał i niejako zmusił do przemyślenia.

Pozdrawiam
L

[BerniM]

Dziękuję Kochana:) masz rację,brzmi lepiej,bardziej wyraźiście:)