Pierwsza noc polarna

[prawie kobieta]

Anno,
pisana nam zima
stulecia, ale nie pękam.
Każdej nocy ziąb znaczy teren: okna
kradną resztki ciepła, szronieją ściany
i nie ma do czego się przytulić.

Ale nie pękam. Jeszcze nie,
bo najgorsze dopiero ma nadejść:
mróz, bezwzględny jak zero, jak pętla
ściśnie gardło. Czujesz?

Zbliża się północ. Bez nadziei
na świt.

[tetu]

Przepiękny, wzruszający wiersz, aż kipi od emocji.

[eka]

Rzeczywiście, bardzo dobry liryk, zatrzymał klimatem, nienachalną metaforą rozstania, również życia, konsekwencją starości? Od północy życia? Do rana oczekiwanie na śmierć. Znakomicie powiązane obrazy. Przejmujący wiersz... naprawdę szacun.
Skazane na śmierć, z Holokaustem można powiązać.
Pozdrawiam.

[Hosanna]

bardzo drażni mnie słowo "nie pękam" czy "nie pękaj"

jakoś w mojej osobistej historii sformułowań tych używały osoby którym nie ufałam

próbuję podstawić "nie poddaję się" i jest lepiej
luźne strzępki skojarzeń
doktor Żiwago
Syberia
Anna Karenina
zesłania
ktoś kto nie przeżyje nocy polarnej
kogo podtrzymuje miłość do kobiety

czasem myślę że mam w życiu tak łatwo że aż wstyd
a przecież ciężar to czasem trudny do uniesienia

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, pozbawiony nadmiarów liryk. A nie pękam w kontekście mrozu ma mocne uzasadnienie.

Pozdrawiam.

[prawie kobieta]

Dziękuję za czytanie i komentarze. Co do użycia słowa "pękam" jest jak najbardziej przemyślane.

[Jana]

Piękny wiersz.

[mirek13]

Bardzo mi się podoba ten wiersz.
Bez dwuwersowej puenty, bo jakiś miazmat patosu wprowadza.
Niemniej mogę mieć złe odczucie, bo chciałbym widzieć ten wiersz bardzo dobrym.
A jest cool.

[tabakiera]

Wiersz, jakie lubię.
Temat trudny, łatwo w nim o patos albo o wtórność.
Nic z tych rzeczy nie ma.
Pękanie jak najbardziej pasuje, dwuznaczne i takie ludzkie.
Ludzkie w nieludzkiej sytuacji.