nietakt

[biegnąca po fali]

tak dobrze mnie znasz
a jednak wątpisz gdy mówię
że nie pójdę dziś spać
na wypadek gdyby koniec świata
chciał nas zaskoczyć
zostanę w płaszczu
przy drzwiach
gotowa na deszcz i drogę

nie pójdę spać
doczytam do końca kalendarz
niebieskie i czerwone święta
zwykłe dni
czarnym tuszem dopisane do liczb
bliźniaczo podobnych nocy

tyle a tyle nam przeznaczono
i czasu
i miłości po grób ślubowanych
cnót

więc skąd ten głód

choć usta poruszają się
wypuszczając słowa nie powiesz nic
czego bym nie wiedziała
od wczoraj reszta w domyśle
jak nowy dzień niczym niepotwierdzony
Bóg
za którym poszły tłumy

pójdę i ja
w sen głęboki i długi jak zimowy wieczór
który przysnął przed kominkiem
na chwilkę jedną
na wieczność
upstrzoną przez muchy

[eka]

A może nietaktem jest bliźniaczość nocy i dni... w obliczu głodu na niezwykłość - chęć pójścia inną drogą.
Bezsilność w poincie (nie pójdę, nie pójdę... i jednak pójdę). Nuda, muchy, zastój.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, pesymistyczny, nawet nieco mroczny, a jednak piękny wiersz.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Ewo, Marcinie - pięknie dziękuję:)
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Zajmujący wiersz. Dobrze się czyta, Ewo, chociaż dwa wyrażenia trochę mi przeszkadzają w czytaniu
a mianowicie "do liczb" i cnót. Bez nich msz, zyskuje na wyrazie. Za to "wieczność
upstrzona przez muchy" - cudowna

[Rekuperator]

Boga nie należy wplatać w poezję.
Tłumy nie poszły. Stłumione zostały przez MIECZE z KRZYŻEM NA CZELE.

[Hosanna]

jest cos nieskończenie smutnego w oczekiwaniu na koniec świata w płaszczu przy drzwiach
jak gdyby przyzywanie tego końca świata bo nic z upragnionego sie nie zdarzy

nie takt bo dwa w innych biegną rytmach
nie ma wspólności która ociepla chwile

radości która woła :

jeszcze chcę narozrabiać
namieszać
zjeść owoc zakazany z drzewa
na manowcach (za Stachura cudnych) pobłądzić niech pasterz uratuje

zatrzymuje mnie tez niczym nie potwierdzony bóg
może potwierdza go pragnienie w ludzkich sercach aby był
i aby był sprawiedliwy i opiekuńczy
aby kochał swoje niesforne stworzenia i pomagał im gdy cierpią

wieczność upstrzona przez muchy mnie zastanawia
bo cieszy mnie tanieć much
ich pokorne żywienie się byle czym
zgoda na żywot krótszy od naszych pór roku
szalona rozrodczość

ostatni będą pierwszymi
może koniec świat też przywitają muchy
tym razem i one samotne

podoba mi się wiersz
lubię dużo Twoich