Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[pallas]

I nóż zanurzy się w głębokim
snuciu planów, a nuż bokiem
mu wyszło, że go wszyscy
oczerniają, jako zwykłą wesz.

[tabakiera]

oczerniają, jako zwykłą wesz.
wiesz, że wesz potrzebna jest?
do czego?
by wyssać krew,
by żywcem człowieka zjeść.
a jeśli cierpieć lubię, to wszy
cierpienia dostarczą mi.
aptekarz zarobi też.
niech żyje! niech żyje wesz!

[eka]

niech żyje! niech żyje wesz!
z aplauzem zakrzyknął pan kleszcz
bo wespół zespół
krew chłepcą
czerwoną i ciepłą
nie patrząc
na wiek i płeć

[tabakiera]

nie patrząc
na wiek i płeć
człowiek musi się wlec

dlaczego?

to dziwna rzecz
bo czasem bieży w podskokach
błyskiem jak iskra na opak
temu że musi wlec
za sobą kawałek czasu
ciężkiego
gdy przed nim za to
umyka niezwykła treść

gdy biegnie
zamiast się wlec

[eka]

zamiast się wlec po mlecznej autostradzie
i wyprzedzanym być
nawet przez najstarsze
gwiazdy i księżyce
zepnij się życie

nie daj się wrednej kobicie

byłoś pierwsze na starcie
i drugą wciąż ona
ale...
coraz mniej ciebie
a śmierci jakby za tobą więcej

przyspiesz
bo skonasz

[tabakiera]

bo skonasz zanim wykonasz
cokolwiek
zostanie odbicie jęku
garstka prochu
i amen
to nasz świat nasza misja
trwanie stanie czekanie
ciśnij walcz śpiewaj tańcz
choćby po to
by pamięć

[eka]

by pamięć nie zapomniała latem
(kojarz to z samobójstwem)
płyń z nią daleko od brzegu

zawsze w miejscach ludnych
blednie okropnie
cichnie

i znika
w plażowym tłumie

[tabakiera]

w plażowym tłumie zginął mój chłopiec
kręcone włosy
buzia rumiana
wydęte wargi
gdzieś się zgubiły w natłoku ciała
w wielkim lenistwie
w prażącym słońcu
w nagrzanym piasku

mój chłopiec zginął

byłam mu matką?
kurwą?
dziewczyną?

to nieistotne
ważne że byłam
dopóki chłopcu się nie zgubiłam

[eka]

dopóki chłopcu się nie zgubiłam
strzelał gola za golem
kopał
żonglował
trenował wytrwale

mistrzem na dzielni był

przed burzą
porwała mnie trąba
teraz na łące
gra mną wiatr
kiedyś kopnie
aż na koniec drogi
do rzeki
wtedy
popłynę z prądem

jak to jest mieć
nogi

[tabakiera]

nogi trzy miał stół
okrągły był
a szklany blat
odbijał świat
i światem był
ten stół
póki nie pękł
na pół

na stole tym
leżały sny
na maleńkich talerzach
pod głową ich
poduszki smak
białych jak świeża beza
i pachniał świat
i mało lat
miał człowiek który bezy jadł