Nadciąga Noc Kupały

[falkon]

Ze źródła sensu i racjonalności wszelkich rzeczy, powstał paradoks egzystencjalny.
Nicość przeraża.
Więc wymyślono życie wieczne.
Od tej pory, tajemnicze duchy zsyłane są na ziemię.
Trzeba się bać, nie bagatelizować.
Jest ktoś istniejący, doskonalszy od myśli najdoskonalszej.
Ale czy realny?
Zajęcie atrakcyjne dla wielu.

Świadomość nieszczęśliwa odczarowuje świat.
Pozwalamy lekko się masturbować, wypełniać.
Aby ustalić co dla natury ludzkiej najlepsze.

Zwisają z sufitu poruszające się cienie i rytmy.
Wysokie ściany z wizerunkami chylą się
jakby miały runąć.
W akty strzeliste i spatynowane dachy
uderzył piorun.
Chociaż nie powinien,

Wyzwala się świadomość transcendentalna.
Powstaje dialog w oryginalnym znaczeniu:


Kto dziś pamięta piękną dziewczynę, z kwiecistym wiankiem na głowie.
Przed chwilą go uwiła i puszcza na głęboką wodę.
Płoną światła. Iskrzy się cień.
Jest wesoło. Jest radosny śpiew.

Przestała się bać. Odnalazła miłość.
Jest dzisiaj szczęściarą. Kto by pomyślał.

Stare Dęby wycięto. pozostały w ziemi korzenie.
Podlewajmy je, wkrótce będą owoce.

[tabakiera]

Troszkę za dużo bezpośredniego moralizowania i nauki, jak dla mnie.
Pomysł dobry, ciekawe obrazki.
Na swoją modłę bym skróciła i nadała taki tor, żeby czytelnik wyciągnął wnioski sam.

[eka]

Taki niemal mini esej światopoglądowy. Ateistyczny. Cierpienie w chrześcijaństwie a miłość w pogańskiej Kupale.
I docenianie myślenia oderwanego od realiów.
Pulsuje tu dydaktyzm, ale w miarę, bez patosu na pewno.

[eka]

Aha, i już wiem czemu akurat w Radosnej opublikowane:)

[falkon]

Dziękuję wszystkim za opinię.
Tobie - eka.
Wciśnięto słowo, że poganin, to coś gorszego od chrześcijanina.
Walka trwa!

[eka]

Mnie wciśnięto... ? Skądże. Mało mnie znasz:)