Temida

[AS...]

krew niewinnych nie przeważy prawa
które wstydzi się sprawiedliwości

w tłumie pokrzywdzonych

opaska bezstronnej bogini
opada z oczu na usta

[lczerwosz]

Temida nigdy nie była ślepa.

[AS...]

zacny Leszku
kiedy się jest daltonistą
nie trzeba przymykać oczu na czerwone

[mirek13]

Kiedy ma się pełne spektrum daltonizmu, lepiej nie oceniać kolorów.
Bo źle można zinterpretować barwy Rewolucji Francuskiej, czy bolszewickiej.
O tęczowej nie wspomnę.
Współczesny Broniewski się znalazł...
Jako wiersz, doceniam.

[Lucile]

Temida nigdy nie była ślepa.

Istotnie, w Krakowie Temida nie jest ślepa. By się tym przekonać, wystarczy wejść do Auli w Muzeum UJ Collegium Maius, stanąć przed pięknymi, intarsjowanymi drzwiami prowadzącymi na rektorską klatkę schodową, i się... zachwycić. Drzwi, wraz z kamiennym portalem zostały tu przeniesione z rozebranego w 1820 roku miejskiego Ratusza. Budynku bardzo ważnego dla funkcjonowania miasta. Na Rynku Głównym pozostała po nim tylko wieża, na dodatek z wykuszami zaprojektowanymi przez prof. Wiktora Zina.

Ale ad rem. Portal i drzwi - wraz ze złoconą, renesansową kratą - zostały po rozbiórce ratusza przeniesione do Biblioteki Jagiellońskiej, bo tu (w Collegium Maius) miała wtedy swoją siedzibę.
A same drzwi? Wykonane (prawdopodobnie) przez krakowskiego mistrza Kalinkę końcem XVI wieku, manierystyczne, bogato intarsjowane rożnymi gatunkami drewna, same w sobie stanowią prawdziwe dzieło sztuki. Pod herbem Krakowa, w ich centralnej części widzimy... Temidę. Ta alegoria Sprawiedliwości w prawej dłoni dzierży miecz, w lewej wagę. A oczy ma szeroko otwarte. Właściwie oko, bowiem widzimy tylko jej profil. Nic dziwnego, te drzwi prowadziły wszak do Sali Pańskiej, czyli sali, gdzie odbywano sądy.

Piękna jest ta nasza Temida. W szykownej, kolorowej sukni, wianku na głowie, otoczona kwieciem i... boso.

Tak mnie naszło, Asie, po przeczytaniu Twojej miniaturki.

[tabakiera]

Nie wnikam, czy Temida jest ślepa, czy nie.
Myślę, że to nie ma znaczenia w tym wierszu.
Znaczenie ma natomiast to, że w tłumie bezstronny obserwator widzi niesprawiedliwość, ale milczy.
Chociaż jest przedstawicielem sprawiedliwości.
Ba, jej ikoną!
Czyżby cierpienie tłumu robiło mniejsze wrażenie, niż ból konkretnej jednostki?
A może zastraszona ta Temida?
Wstydzi się?
Przecież widzi, bo weszła w tłum.
Jest jego częścią, dlatego nie ma już opaski na oczach, co bywa w przypadku oderwanych od mas.

Wstyd takiej sprawiedliwości.

W wierszu czytam tylko trzy ostatnie wersy.
Pierwsze narzucają mi interpretację, a ja wolę dumać sama...