nie ten stan

[marta zoja]

ponaglam myśli ściągam
ze strychu całe dzieciństwo
wszystko co niedokończone
ledwie dotykiem
próbuje odtworzyć życie

nie ma mnie
umarłam między jedną a drugą
ślubną sukienką matki

ale już nic nie boli
miłość ominęła mnie
jak zwykle wyrywając
światło z dna oka

łzy lecą same
nie wierzysz że tęsknię
za tym co nie było

wyobraźnia kręci
swój film od początku
o kwiatach o bliskości
o małym życiu

nie lubię pana panie
fellini
zostałam porzucona
od dawna

za mało miałam lat by kłamać
bojąc się swojego cienia
uwikłałam się
w świat bez słów i znaczeń

pokochałabym kamień
gdybyś przemówił

[eka]

Smutny liryk - rozliczenie minionego czasu.

[zimny grog]

owszem, smutny, jednakowoż powodujący u takiego skromnego czytelnika jak ja spodobanie się jego.

[tabakiera]

nie ma mnie
umarłam między jedną a drugą
ślubną sukienką matki

Ta strofa to perełka.
Reszta zbyt dosłownym rozwinięciem tej strofy.
Wg mojej (więc subiektywnej) opinii.

[Marcin Sztelak]

Smutny, rozliczeniowy liryk. Przemyślałbym wersyfikacje, tzn. wydłużył nieco strofy.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Ten fellini fajny, ożywczy ferment wprowadza
mi się podoba : )

[em_]

Witam,
podoba się, szczególnie od — nie wierzysz że tęsknię

pozdrawiam

[Lucile]

umarłam między jedną a drugą
ślubną sukienką matki

Istotnie, ta fraza to cymesik!
Niemniej i całość - z nostalgicznym zadumaniem - wprowadziła mnie w "nie ten stan"

Pozdrawiam
L

[Hosanna]

też mi się podoba
niby to wiersz żałobny o miłości która się obiecała ale nie zjawiła
ale bardziej to wołanie że wciąż w środku jest gotowość do miłości
przyzywanie jej

sama jestem kobietą pełną uczuć i namiętności i jestem sama
jednak z wiekiem rozumiem że kwiaty kwitną na łące niezależnie od tego czy będą zapylone ani czy ich nasionom się uda

lepiej się kupić na oszałamiającej idei kwitnięcia
lub nawet przeprowadzania fotosyntezy liśćmi soczyście zielonymi i obdarowującej świat tlenem
niż więdnąć ze smutku że nie ma bajek

współczesna kobieta chce miłości mężczyzny dla SIEBIE
jakby bez tego nie mogła żyć
lub życie byłoby nędzną imitacją tego czym powinno być

w przyrodzie tego nie ma
samica nie ma partnera ani dzieci dla siebie

jeśli człowiek jest formą bardziej złożoną i ogarniającą przyszłość powinien lepiej służyć a nie oczekiwać że świat ma służyć jemu

rozumiem smutek bohaterki wiersza
ale też wierzę że wystarczy podnieść poziom energii np ćwiczeniami lub oddechami
aby wróciła radość i chęć służenia światu swoim nieskończonym pięknem

[marta zoja]

Dzięki wielkie za komentarze Dziś uczestniczyłam w wielkim wydarzeniu opisane sceny w wierszu, nabrały przestrzeni. Z wypiekami na twarzy obejrzałam " Nie lubię pana, Panie Fellini" teatru w walizce reż. Marka Koterskiego w wykonaniu Małgorzaty Bogdańskiej. Pozdrawiam wszystkich