Punkt nie widzenia

[Marcin Sztelak]

Są takie poranki, kiedy ostre powietrze wbija macki w napiętą okładkę
nigdy nieprzeczytanej książki. Jej krzyk, wibrując w górnych rejestrach, budzi szkielety pochowane w szufladach z bielizną. Robioną na drutach, przy naftowej lampie, do której zlatywały się ćmy z całej okolicy. Co, podobno, było przyczyną wielkiego pożaru, strawił całe miasteczko i okoliczne wioski. Przy wielkim ogniu tańczyły szalone wiedźmy, później chłopcy, przyszli ojcowie, piekli ziemniaki w popiele. W środę, szkoda że nie stało się to tradycją.
Wiele lat później na zgliszczach wyrosły jabłonie i grusze, dzikie, rozłożyste. W ich cieniu pisało się życie, w swoich wszystkich zabawnych aspektach.
Czas leciał opętany podróżą, kości przodków spokojnie obracały się w proch, zgodnie z napisami na nagrobkach.
Wciąż trwał kołowrót narodzin i śmierci, pierwsze i ostatnie oddechy mieszały się w jeden wspólny wiatr, strącający dojrzałe owoce. W sam raz na powidła, dodawane do herbatki z kilkoma kroplami czegoś mocniejszego. Doskonała rozgrzewka przed wyjściem by rozczesywać mgły, gęstymi warstwami zalegające na trawniku.
Sielanka skończyła się nagle z bliżej nieznanych powodów i splotów okoliczności. Zawsze można powiedzieć, że to zły układ gwiazd, chociaż bliższe prawdy będzie stwierdzenie złośliwości istot wyższych, czy jak je będziemy chcieli nazywać.
Życie dalej się plotło i pętało pomiędzy nogami, powodując coraz częstsze upadki. I grunt był jakby twardszy, ubity przez pokolenia.

Są takie poranki, kiedy ostre powietrze każe biec przed siebie, byle dalej od czczych słów oraz zbyt ciepłych wspomnień.

[lczerwosz]

Do zagubienia się jeden krok, a może jest już za późno.