nad mogiłą

Wiadomość

EdwardSkwarcan · #1 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 09 mar 2019, 21:04

wreszcie mamo rozumiem jakim byłaś darem
tak trudno się obudzić z troskliwej przeszłości
szlochem roszą mogiłę myśli załamane

nie może unieść bólu ciężar łzawych modlitw
tu nawet wiatr zawodzi nieskończonym żalem
odchodząc nie szepnęłaś czym smutek ukoić

wszystko z tobą umarło w ciszy myśli kradnę
w piersi ciężko i prosi sekretne łzy policz
wybacz bezsilną słabość noce są koszmarem

w ciszy chciałbym usłyszeć ukochane kroki
roztkliwionej tęsknoty nie uciszą płacze
nie potrafię rozpaczy w poduszkach zagoić

nie można się wyleczyć z miłości rozdanej
czy nie wyczuwasz w Niebie jak tu cisza boli
ramion czułych nie odda pożegnalne amen

#2 Post autor: **Leon Gutner** » 10 mar 2019, 16:37

Amen niczego już nie oddaje .
Osobisty wiersz . Do zadumy i milczenia .

Z uszanowaniem L.G.

EdwardSkwarcan · #3 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 10 mar 2019, 19:20

Dziękuję za komentarz

#4 Post autor: **eka** » 12 mar 2019, 12:04

EdwardSkwarcan pisze: ↑
09 mar 2019, 21:04
nie można się wyleczyć z miłości rozdanej

Tak, to bardzo trudne i... niepotrzebna kuracja szczególnie w wypadku Mamy, której wiersz poświęcony.

:kofe:

EdwardSkwarcan · #5 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 16 mar 2019, 00:52

Dziękuję za komentarz