Jedną nogą, drugą ręką

[Marcin Sztelak]

Grzebię brudnym łapskiem w absolucie,
bez rękawiczek.
To na pewno się zemści o bardzo wczesnych
godzinach porannych.

Kiedy bezczelne słońce wypali gorące dziury
w firance.
Oraz na wiór wysuszy gardło, tak czy inaczej
złaknione.

Na szczęście zapomnę, wrodzona zdolność
wybiórczej pamięci.
Szczególnie przydatna w okresach wzmożonej
aktywności twórczej.

W tej chwili jednak radośnie drwię i klnę,
aż kwiaty więdną.
Zeszłoroczne, w gustownym wazonie z czaszki
homo erectus.

Najprawdopodobniej mojego kochanego przodka
po mieczu.
Tępym i zardzewiałym, kompletny nieużytek.
Także rolny.

O tym wszystkim zaświadczą prawa noga
i lewa ręka.
Pozostałe mają wolne. Całkowicie zgodnie
z umową społeczną.

I każdą inną zawartą po dwudziestej czwartej,
lub w samo południe.

[lczerwosz]

Była kiedyś sekta, patrzyli prosto w słońce, tracili wzrok przez wypalanie żółtej plamki na siatkówce oka. Kto nie patrzył, nie był przyjmowany.

[eka]

Lubię Twój dystans, chmurkę ironii, a nawet to, że nie reagujesz na komenty, Marcin.
Grzebanie w absolucie płynnym czy idealnym jest wybaczalne, oczywiście pod warunkiem, że akt ten ma miejsce w czasie twórczym.
Nieważne, człowiek wyprostowany nie musi przejmować się pochodzeniem, prawicą, lewicą, ustrojami i umowami.
Absolut jest do drążenia, choć pali czasami niemiłosiernie.