Walentynki

[Agnieszka R.]

na walentynki obsypują dzieci
małymi lizakami
w kształcie każdemu znanym
ognisko zbyt małe by rozgrzać

słodycz przywiera do mojego zimnego języka rani

potem idę z roześmianym towarzystwem na ciasto
w nim słowa jak ostrza czerwonych serduszek
przecinają wnętrze
i już nie wiem czy nadal jestem sobą
czy tylko powietrzem

[lczerwosz]

Znaczy peelka nie potrafi przekazać otoczeniu swojej wersji świata, swojej osobistej narracji. Daje sobie narzucić nie swoje odczuwanie, przeżywa świat jakby cudzymi zmysłami i dziwi się potem, że ją uwiera, że boli. Cudze emocje są zawsze obce. Są tylko chwile wspólnego odczuwania, ale musi być w tym symetria równouprawnienia własnego i nie swojego ego. Nawet, gdy ono jest bardzo zaprzyjaźnione. A wtedy dochodzi do wymuszenia, narzucenia. Sytuacja niekomfortowa, owocująca frustracją, potem odejściem albo próbą rewanżu. Lepiej wcześniej wywalić stolik i ściągnąć z niego obrus z naczyniami. Nikt nie jest powietrzem, chociaż paradoksalnie, jest on niezbędne dla wszystkich. Problem, czy wszyscy zdają sobie z tego sprawę.

[eka]

Słodycz ostrza... no tak bywa, ciekawe podejście do Walentynkowego rytu.
I chyba sugestia, że nie potrafią kochać ani być kochanymi byłe niekochane dzieci.