Burza

[Agnieszka R.]

nie bój się
nikt się nie dowie
jak piękny masz umysł
i że z miłości
pozwalam
zniekształcać moje słowa

potrzebuję cię jak burzy
niebo łomocze deszczem
do stóp ziemi
potrzebuję niczym gościa
usiądź pod moim urojeniem

[eka]

Dopracowany wiersz, którego fundamentem są aluzje ładnie wykorzystane i cel - wykazanie jedności między podmioterm lirycznym a adresatem.
Pierwsza może zaskoczyć: czemu adresat lirycznego wyznania ma się bać swojego umysłu, skoro jest piękny? No ale zaraz włącza się nazwa bardzo popularnego filmu, którego bohater zmaga się z schizofrenią paranoidalną. Stąd zapewne 'zniekształcanie słów".
Następnie czytający jest pozytywnie zaatakowany obrazem burzy (i tu aż chciałoby się zapytać, czy dwuwers w cudzysłowie nie pochodzi z Burzy Szekspira:), aby przejść do bardzo oryginalnej parafrazy fragmentu Na lipę Kochanowskiego.
"Gościu, siądź (...) nie dojdzie cię tu słońce" - tak jakoś urojenia kojarzą mi się z cieniem.

Oszczędny, nieprzegadany, ciekawy wiersz.
Brawo!

[lczerwosz]

Ona kocha go, lecz potrzebuje zburzyć, zniszczyć stan ustalony, gdy jej słowa są przekręcane jego umysłem. To pewnie zwyczajnie jej zazdrość. Oczywiście, że ona chce by on siadał u niej bez skrępowania i limitów (jakich -wiadomo). Ale to jej marzenia tylko, bo pewnie jest i będzie jednak inaczej, a jego piękny umysł nie umie tego rozwikłać.
Małgośka... głupia ty.

[Agnieszka R.]

Eka miło znowu Cię czytac:) dziekuję:)
Leszku

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, pozbawiony zbędności wiersz.
Pozdrawiam.