Parter.

[Karma]

Skoro go nazwę,
to może zaśnie zeschnięty
na margines percepcji.
Może zapomnę potem
i będzie mi łatwiej igrać z wiatrem
tym, w którym mieszkasz.

A kiedy dojdzie już do tego,
czy iskrzyć się, czy raczej wygrać
- zmięknę, jak cokolwiek.

Może skoro wymyślisz dla mnie
przedstawianie się, choćby po łebkach
przestanę się w końcu lękać
i zacznę szukać schodów, drabin
- lin nawet, co przytwierdzone do drzewa
udają węże.

Połykają pokątnie, gdzieś w zakamarkach
jak tchórz.




Jagoda Mornacka.
Czerwiec, 2018.
Z cyklu: Nieobecność.

[eka]

Wertykalna przestrzeń wiersza, czytelnik od parteru wspina się na koronę drzewa, tam wiatr, tam ona.
I czyhające węże - ciekawy ten obraz z nimi.

Mam skojarzenie z rycerzem, który chce ocalić księżniczkę zamkniętą w wietrze (czyli dawniej na wieży:)
A zamiast smoków - połykające drogi wejść.

[Karma]

Księżniczka zamknięta w wietrze - to ładne. To pasuje do mojego obrazka o tym, jak to wiatr połyka imiona i wypływaja potem w najmniej spodziewanych momentach. Może czasem łatwiej wziąć kamień, niż się wspinać? Rzucić, żeby dodać sobie odwagi - może trafisz i sama spadnie, pokrwawiona.

[Alek Osiński]

Ciekawe to dźwiganie się z posad świata.
Ale brakuje mi jakiegoś mocniejszego
akcentu na koniec, jakiegoś oświecającego
błysku flesza - bo jakaś niewyraźna
ta puenta, zbyt "pokątna" ; )

[eka]

wiatr połyka imiona i wypływają potem w najmniej spodziewanych momentach

Fraza na nowy wiersz.
A Parter. bardzo udany.
W przeciwieństwie do Alka cenię pointę. Wpisany brak odwagi (czyli faktycznie może lepiej wziąć ten kamlot:)

[Karma]

Kulomiot raczej i strzelić komuś w łeb :p
Albo sobie, bo to rykoszety przecież.

Alku - puenta miał być tytuł, który w pierwowzorze brzmiał: a nawet więcej...

No bo wyobraź sobie, że zezarl cie wąż i cie trawi, połyka głębiej a to nadal tylko początek. Ale zostałem sprowadzony do parteru i leżę sobie grzecznie na glebie

[biegnąca po fali]

Z pewnością tu wrócę, Marcinie. Jest w tych słowach coś z modlitwy. Modlitwy człowieka,
który wierzy naprawdę, że jeśli o coś poprosi, i będzie wystarczający dobry, to modlitwa ta
zostanie wysłuchana. Wiara (jakakolwiek i w cokolwiek) zawsze oparta jest na wątpliwościach.
Jest próbą ich pokonania. Przekonania siebie samego. Do czego, to już indywidualna sprawa
każdego człowieka.

Bardzo dobry.

[Karma]

Dzięki. Zastanawia mnie zawsze, jak te moje cykle ewoluuja. Jak z tekstów dla kobiety, zmieniają właściciela i przestają się tyczyc konkretnych osób. To troszkę niemiłe, bo ktoś się z nich nie uśmiecha, a potem jeszcze musi zrobić trochę miejsca, przesunąć się w niepamięć, bo ktoś. Coś więcej. Boje się mówić za dużo, bo mam zdolności do przewidywania pewnych wydarzeń. Brr. Aż zmarzlem.

Dzięki za czytanie. Na urlopie zajrzę do Was może, żeby Ewa nie krzyczała

[Marcin Sztelak]

Udany wiersz, chociaż nie wiem czy jak cokolwiek jest niezbędne. I w trzeciej zwrotce się wpadają na siebie, z tym że to akurat szczególik.

Pozdrawiam.

[Karma]

Wiem, że wpadają. Próbowałem to jakoś zastąpić, ale nie miałem żadnego pomysłu.

Co do cokolwiek - owszem, nie jest co prawda konieczne, ale mimo wszystko jakoś tak bez niego mi smutno, bo to juz takie maksymalne przyznanie się. Takie whatever, mówione przez trzynastolatke zaczytana w Zmierzch i wyobrażająca sobie wampir wie co.

Dzięki za czytanie, Imiennik.