Polowanie na jednorożca

[Marcin Sztelak]

Na końcu
była poezja dwuskładnikowa, poczęta
od liryki.
Niedokończona z braku światła
w dolnych warstwach.

Nocnego powietrza, którym nikt
nie oddycha.
Można je tylko przechowywać
w ołowianych butelkach.

Rezerwa na czas zaćmienia gwiazdozbiorów
widocznych z drugiej strony miasta.
Gdzie tymczasowi mieszkańcy
księżyca sadzą nienarodzone słowa.

Obrodzą na czas puenty, uparcie ciążąc
ku prozie zapisanej wierszem.
Na początku.

[gal.a]

Skusił mnie jednorożec, bo tak jak gwiazdka z nieba jest nieuchwytny.
Skoro jednorożec to musi być tęcza (taka obecnie moda).
A w wierszu wszystko poszarzone, ciężkie, przyziemne (chociaż księżycowe). Nie da się złapać w nim ulotnej liryczności.
Mimo to, zabawa w gonienie króliczka (jednorożca) w najlepsze trwa, bo nie wiadomo jak to z poezją jest (albo, może nawet, powinno być).