roztropności

[biegnąca po fali]

słowo za słowo

wreszcie jakaś równowaga
tyle w nas z nocy ile z dnia
na krótko
ale przestajemy ciążyć w niewłaściwą stronę

tam wszystkie koty są czarne
a zamiast imion noszą przeznaczenia
otwórz drzwi przed wyliniałym posłańcem
i zagłaszcz go na śmierć
o której mówią że chodzi boso
dlatego nie sposób przewidzieć końca

umownego wszak nie od dziś wiadomo
że po trzech dniach ulepią nas od nowa
z twojego cienia
mojego strachu gdy ten drży
jak płomień przeczuwając podmuch

zachowane światło podkładam pod stopy
niech je rozniosą na podobieństwo języka

[eka]

Odciążenie od czarnej strony (charakteryzowanej w cząstce drugiej, ach te czarne koty – biedactwa:) wskutek roztropnego spojrzenia na proporcje w związku, czyli: tyle w nas z nocy ile z dnia. Hm... konstrukcja maksymalnie wykorzystująca przyimki i zaimki – kłuje ich nadmiarem – ale jednocześnie przyciąga uwagę. Tyle w nas nocy, ile dnia – brzmi mniej efektownie i jest mniej... precyzyjne. Nie chodzi wszak o noc i dzień po całości, ale dominujące przymioty części doby, zapewne ciemność i światło pojawiające się w poincie.

Druga strofa ciekawa ze względu na pomysł uśmiercenia wyliniałego posłańca tej z kosą. Zagłaskać na śmierć – posłańca śmierci. Dobre. Wynika z tego, że śmierć bez zapowiedzi nie przyjdzie.
Kłoci to się z moimi doświadczeniami i obrazami z wiersza o rekwizytach pana B., ale mniejsza.
Czemu chodzenie na boska utrudnia przewidzenie końca? A gdyby śmierć chodziła w paputach, szpilkach, trampkach lub gumofilcach – można by się do niej przygotować?

Trzecia cząstka: nawiązanie do Jezusowego z martwych powstania po dniach trzech.
Ktosie z cienia partnera i strachu porównanego do drżącego płomienia peelki ulepią ich na nowo.
Płomień tego strachu zapewne jest metaforą twórczości peelki, ktosie są czytelnikami, a jej słowa rozniesione będą, czyli, jak rozumiem – czytane.
Non omnis moriar w słowach, w dodatku nieegoistycznie, bo 'ulepiony od nowa' będzie ktoś jeszcze. Czy roztropnie żywić taką nadzieję? Chyba tak, bo zmusza do wysiłku twórczego – to raz, a dwa, to tak jak z tym zakładem Pascala – wierzyć lepiej:)

___________

niesposób

nie sposób:)

[biegnąca po fali]

Dziękuję za uwagi, Ewo.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz z nadzieją w tle.

Pozdrawiam.