onyks

[datura]

noszę w fartuchu kamień
ciężki jak księżyc w pełni
czarny jak oczy sowy

ukamieniuj mnie (ukamienuj)
nim skamienieję
zapomnę
kto wykuł mnie w wodzie

znów
płoszysz boga
zaprzęgasz czarta do wozu

znów
orzę pole paznokciem
stonkę zbieram na język

między nami szczelina

w szczelinie kiełkuje pokrzywa
plami światłem blade ramiona
nakrapia dłonie

jestem tu jeszcze
czy echo obija się o kości

to płacz
czy kwik świni
karmiącej kamienie

Zamienianie się w onyks, bolesny, gorzki skutek m.in słów jak szkodniki, rozpad, a może tylko szczelina jednak w relacji?
Świetny liryk, Dat.
Twoja kreatywność w piętrzeniu metafor, które dopadają mnie emocją, jak zawsze głęboko porusza.

Ewo bardzo Ci dziękuję za opinię, a co myślisz o zakończeniu wiersza? Myślę nad drugą wersją z inną końcówką i innym, co za tym idzie, wydźwiękiem. Dziękuję za zwrócenie uwagi na błąd:)

[eka]

noszę w fartuchu kamień
ciężki jak księżyc w pełni
czarny jak oczy sowy

ukamienuj mnie
nim skamienieję
zapomnę
kto wykuł mnie w wodzie

znów
płoszysz boga
zaprzęgasz czarta do wozu

znów
orzę pole paznokciem
stonkę zbieram na język

między nami szczelina

w szczelinie kiełkuje pokrzywa
plami światłem blade ramiona
nakrapia dłonie

jestem tu jeszcze
czy echo obija się o kości

to płacz
czy kwik świni
karmiącej kamienie

Sylwio, nie widzę różnicy.